2019 vierde reis 5

2019-5

5-9
Vandaag een dag met veel beklimmingen als ik mijn route profiel mag geloven. Dus met frisse moed op pad. Het is nog donker als ik vertrek maar voor mij uit lopen wat andere pelgrims. Dus als ik die in de gaten kan houden komt het wel goed. De eerste 2 km gaan over goed begaanbare weggetjes. Als we de smalle paden in duiken wordt het al lichter en krijgen we een mooi uitzicht voor ons. Het zijn geen gemakkelijke paadjes, maar ik let goed op waar ik mijn voeten zet. Soms is het pad ineens breder maar met die ongelijke grond en keien loopt het niet prettig. Toch schiet ik redelijk goed op vind ik zelf. Onderweg maak ik kennis met Jolanda uit Polen. Ze loopt de camino voor de derde keer. Ze spreekt goed Engels want ze heeft een aantal jaren in Amerika gewoond, maar is via Duitsland uiteindelijk toch weer terug naar Polen gegaan. Ze verteld dat toen ze klein was het erg moeilijk in Polen was, zelfs toen haar eerste zoon geboren is moest ze nog steeds in de rij staan voor melk en luiers en meer van dat. Daarom is ze met haar gezin naar Amerika gegaan, waar haar man militair werd. Nu is ze erg blij dat het politieke en economische klimaat in Polen weer zoveel beter is.
We lopen de hele dag samen op, het is veel klimmen en dalen en dan is het erg prettig als je dat samen doet. Het einddoel is Viana, volgens haar een mooi stadje met een erg mooie herberg. Ik vertrouw op haar oordeel en loop en stuk of vier herbergen voorbij. Ook in het stadje lopen we soms erg omhoog. Maar uiteindelijk bereiken we de bewuste herberg. Hij is nog maar net open gegaan dus een bed hebben we zeker. De herberg op zich is niet bijzonder, maar de plaats waar hij staat is dat zeker. Je kijkt vanuit je raam over de hele omgeving en naast de herberg zijn er de restanten van een burcht. Erg fascinerend. Na het inchecken, even naar de apotheek want mijn pijnstillers zijn op. En zonder gaat niet. Bij de bar waar ik een koffie drink vraag ik om ijsblokjes voor mijn enkel en neem daarna rust, want mijn enkel wordt een beetje dik.

6-9

Viana uitlopend gaat vrij steil naar beneden. Het is gelukkig al licht dus kan ik een mooie foto maken van de omgeving. We gaan al gauw de smalle paadjes op een blijven rustig dalen tot we voor de volgende heuvel zijn. Hier is het even steil omhoog en daarna stijgend met veel bochten, vooral de bochten zijn iedere keer steil en rommelig qua stenen en geulen. Ook het dalen naar Logrono is niet echt prettig. Ik ben blij als ik er ben. Logrono is een grote stad, Jolanda en ik nemen een pauze met een kop koffie voor we aan het volgende deel van de etappe beginnen. 12 km zonder de mogelijkheid van een barretje of zo. We lopen Logrono uit via een park, het is een fiets- wandelpad en loopt dus prima. Om de zoveel meter staan bankjes. We zien onderweg ook nog eekhoorntjes en horen veel vogels. Na 5 km komen we aan bij een meer. We lopen langs het meer en zien dat er ook een soort van speeltuin is. De weg is nu een zand grindweg maar weer lopen nog steeds in het park. Prachtig gewoon. We gaan over een bruggetje en dan zijn we het park uit. Dat is na 100 meter gelijk te merken, de ondergrond wordt weer ruwer en steniger. Ook mogen we weer meer klimmen. Als ik na een korte rust weer verder ga, blijkt er net zo'n stom steil stukje te zijn. En opstarten is voor mij al moeilijk genoeg. Ik heb allebei mijn stokken nu hardstikke hard nodig. Ook het afdalen hierna is van hetzelfde laken een part. Het kost me moeite om niet om te zwikken. Als ik eindelijk weer op een iets redelijker pad ben, haal ik opgelucht adem. Nu nog een paar km licht stijgen en als het goed is zijn we dan in Navarette. We zien het in ieder geval liggen. Het laatste stukje naar het dorpje is weer even stevig omhoog, maar in het dorpje zelf valt het mee. De herberg is zo gevonden en ook het winkeltje. Ik ben echt moe van het laatste stuk, ook al was het een mooie omgeving. En het enige wat nne nu interesseerde is een douche en een bed.

7-9

Vanmorgen een goed ontbijt en weer op weg. De bedoeling is Jalena, 16 km verder. Dus een korte etappe. Het is even klimmen om Navarette te verlaten, maar daarna loop ik 3 km langs de weg om daarna een grindpad op te gaan. Het loopt erg lekker alhoewel het in de buurt van de weg blijft en zelfs een tijdje de snelweg volgt. Als we deze verlaten, komt er een kort maar heel steil stukje stijgen en dalen over een vervelend paadje. Als ik dit stuk gehad heb, zie ik Jolanda zitten bij een picknick plaats. Ik neem ook even rust en ga dan verder. Het opstarten is iedere keer weer een krime maar eenmaal op gang gaat het beter. Het blijft een heel lange tijd hetzelfde gemakkelijke pad, tot ik een stuk moet dalen. Niet echt ver maar wel zo diep dat er traptreden nodig zijn. Als ik weer omhoog ben, zie ik een reclamebord waarop ook aangegeven staat dat het nog maar 1 km naar Jalena is. Wel als dat zo is, is het wel snel. Als ik weer een hoek om sla, is daar weer een picknick plaats, en wie kom ik daar tegen? Caroline uit de USA, die ik 4 dagen geleden tegenkwam toen haar echtgenoot naar huis moest en zij alleen verder ging. We lopen samen op naar Jalena en bij het eerste barretje nemen we pauze. Hier zit Jolanda ook. Het is nog geen 12 uur, en het gaat zo lekker dat ik besluit om door te lopen naar het volgende dorp Azofra. Caroline en Jolanda waren dat al van plan. We spreken af dat we elkaar daar wel weer zien en gaan ieder in ons eigen tempo verder. Het blijft hetzelfde grindpad dus om 2 uur ben ik bij de herberg, gelijk met jolanda. Deze herberg heeft allemaal 2 persoonskamers. Jolanda en ik delen er een. Caroline komt net naar buiten, ze slaapt op kamer 11 en wij op 14. Er is op de binnenplaats een klein bassin, waar ik heerlijk met mijn voet in kan zitten. Ik ben niet de enige die daar gebruik van maakt. Mijn kleren gaan in de wasmachine en intussen doe ik boodschappen. Daarna schrijf ik dit verhaaltje.

8-9

Vanmorgen als ik Azofra uitloop, zie ik voor me Rianne lopen, ze blijkt in dezelfde herberg geslapen te hebben als ik. Na even gekletst te hebben gaat zij verder, haar tempo is nu eenmaal sneller dan het mijne. Haar plan is naar Tosantos door te lopen. Want morgen wil ze weer 22 km lopen. Ik kijk gewoon hoe het gaat. Na een paar km loop ik samen met Johan uit Frankrijk, hij heeft een aantal jaar zelf een Bed en Breakfast gehad en dart onlangs verkocht toen zijn zus aan kanker overleed. Hij is een tijdje bij zijn ouders ingetrokken om steun te geven, maar loopt nu om zelf te verwerken dat hij nu enigst kind is. Het kost tijd zegt hij. Dat geloof ik meteen. We lopen samen tot het volgende dorp. Hij neemt daar een pauze en ik ga door. We lopen constant van en naar de N120, iedere keer stijgen van de weg af en dalen naar de weg toe. Toch is het een mooie route. En de koffie onderweg maakt het nog beter. In Santa Domingo zoek ik de herberg municipal op, waar ik Caroline en Jolanda weer tref. We liggen niet op dezelfde kamer maar dat hoeft ook niet. 's avonds ga ik op zoek naar een restaurantje en een bank. Beide al gauw gevonden. Bij het restaurantje tref ik een hele groep Nederlanders aan. Heet is een motorclub uit Gemert. Ze zijn en route vanuit Bilbao aan het rijden. Hun motor zijn vanuit Nederland met een vrachtwagen naar Bilbao gebracht en zijzelf met het vliegtuig. Zo gaat ook de terugreis. Ik raak in gesprek met Harrie Ģroenen of zo iets uit Gemert, hij kweekt cactussen in Erp. Want daar woonden zijn ouders. Hij is een heel apart figuur, eet het liefst alleen maar brood met pindakaas, waarvan hij dus zelf een pot heeft meegenomen. Hij tracteert me op een pilsje. Ik vertel hem dat ik familie in Boekel heb een Erp wel weet te liggen. Als ik in de buurt was moest ik hem maar eens opzoeken op zijn land. Als ik het kan vinden zeg ik, doe ik dat nog wel. Na het eten terug naar de herberg, en om 21.30 nog naar huis gebeld een daarna naar bed.


9-9

Vanmorgen erg rommelig op de slaapzaal, iedereen wilde op hetzelfde moment de deur door. Maar goed uiteindelijk zaten we in de eetzaal te genieten van het ontbijt, wat voor iedereen iets anders betekend . Om iets voor 7 stap ik de deur uit. Het is nog net niet licht, dus volg ik gewoon weer de andere pelgrims. Caroline blijkt haar reserve schoenen vergeten te zijn dus loopt ze terug. Jolanda is al vooruit, het eerste stukje door het dorp en naar het volgende is wat dalen en stijgen, maar daarna is het een grindweg langs de N120. Het blijken achteraf 18 km langs de snelweg te zijn. Gelukkig voor mij loopt gedurende 6 km Francesco voor me die iedere vrachtwagen die er aan komt, door middel van gezwaai en het nadoen van een claxon door aan een denkbeeldige haak te trekken, uitdaagt om te claxoneren. Als ze dat doen zwaait hij en neemt zijn muts af. Die muts heeft zijn vrouw gebreid, hij is geel met oranje en een puntmuts. Hij valt echt op. Het lijkt alsof hij de camino dansend aflegt. Heel anders dan ik, maar hij maakt de kms erg aangenaam. Voor ik er erg in heb, ben ik dan ook in Beladora, waar ik Jolanda weer tref. We slapen vanavond in een parochiale herberg. Na ons geïnstalleerd te hebben, neem ik rust tot de shop opengaat. Vanavond maak ik rijst met tomaat, ei en aubergine.

10-9

Vandaag vertrek ik met regen dus regenjas en- broek aan. Het is geen erg harde regen, maar een constante motregen waar je wel erg nat van wordt. Dus vandaag blik op oneindig, iets meer dan 12 km. Het hierna volgende stadje is nl nogmaals 12 km, en dat is iets te ver. Ben gisteren nog even door een dokter bekeken, en mijn verzwikte enkel is nu een peesontsteking. dus veel rust, ijs en korte etappes. Vooral kleine stapjes. Ik doe mijn best. Na 3,5 uur ben ik in Vilafranca. Hier kom ik Jolanda ook weer tegen. Ze heeft het bed naast mij. Ook kom ik hier voor het eerst tegen dat een pelgrim de spullen van een andere pelgrim van zijn bed neemt, en dat bed in beslag neemt. Als het Aziatische meisje terug op de kamer komt is ze gewoon verbijsterd. Ze wil ook niet meer op deze kamer slapen en spreekt het management hier op aan. Ze wil een andere kamer en ook een laag bed. Na enige tijd wordt dit ook geregeld. Ik heb eerlijk gezegd nu ook geen vertrouwen in die mensen. Dus blijf ik in de buurt van mijn spullen. Maar het is wel van de zotte.