12-9-2023

12- 9-23

Vanmorgen om 7 u op, mijn spullen ingepakt en naar de ontbijtzaal, officieel kun je pas vanaf 8 u eten, maar ik denk dat er echt wel meer mensen zijn die vroeger willen vertrekken. Ik heb gelijk, dus neem ik mijn bordje en loop langs het buffet. Neem een kopje koffie en een sinaasappelsap en zoek mijn plekje weer op. Een engels ontbijt vanmorgen. Scrumbled eggs, ontbijtspek, en tomaat. Ook neem ik een boterham met paté erg lekker. Na mij uitgechekt en betaald te hebben, vertrek ik richting centrum van Bree. Ze hebben een mooi maar klein centrum, dus ben ik er vlot doorheen. Het is bewolkt wat ik niet zo erg vind, maar net buiten Bree zie ik nog iets van de zonsopkomst. Ik loop eerst nog tussen de weilanden door, daarna weer door een graspad, waarvan het gras best gemaaid had mogen worden. Daarna kom ik aan de rand van het bos. Na ongeveer 1 km bosrand gaat mijn pad verder het bos in. Ik bemerk nu dat ik in Belgisch Limburg loop, de weg loopt duidelijk omhoog, gelukkig maar een klein stukje en daarna wordt het vals plat. Ondabks het feir dat het maar een kleine heuvel is, heet het B[e-38]B " huis op de berg" Op dat moment is de bewolking helemaal weg en wordt het al weer aardig warm. Het is niet echt spectaculair waar ik doorheen loop. Maar als ik bij Opitter door het bos loop, kom ik een kinderspeutocht tegen met leuke platen en opdrachten. Net voorbij Opitter vind ik een bankje in de schaduw en eet daar mijn lunch. Nu nog zo'n 5 km en dan moet ik bij Opoeter zijn waar mijn bed voor vannacht is. Net voor Opoeteren zie ik aan de zijkant van de weg een heel klein Maria huisje. Iets van 120 cm hoog. Ik loop vandaag niet ver, maar 14 km, dus ben ik er al vroeg. Gelukkig is er iemand thuis. Het is een pelgrims voor pelgrims overnachtingsmogelijkheid. Eveline heeft in 2012 naar Santiago gelopen, dus hebben we heel wat om over te praten. Ze doet dit nu 13 jaar, maar ze heeft vorig jaar de ziekte van Lyme opgelopen en is daar nog steeds niet echt van hersteld. Ze denkt erover om haar huis niet meer open te stellen. Het is jammer voor de pelgrims, maar ik snap het van haar kant ook wel. Ik heb dus geluk. Na mijn douche is het etenstijd, lekker soep,rijst met ratatouille en kip. Fruit en koffie na. Na nog naar het nieuws op de tv gekeken en daarover nog nagepraat, ga ik naar boven schrijf mijn verhaaltje, bel naar huis en dan is het alweer bedtijd.

13-9-23

Vandaag op tijd uit bed, eten en ik ben weer gepakt om op weg te gaan. Omdat ik aardig van de route af ben, besluit ik om door de bossen te lopen vanaf Opoeteren en in Dilsen aan te sluiten op de officiële route. Het is een mooie omgeving met af en toe wat hoogte verschillen. Soms kruis ik weer law, maar ik weet niet welke en waar hij naartoe loopt. Mijn paden zijn soms erg smal en soms met veel boomwortels, dat is even goed opletten, zeker als je naar beneden loopt. Als ik bijna bij Dilsen ben, verdwijnt mijn paadje in een watertje. Gelukkig kan ik hier langszij het heuveltje op en mijzelf iets hoger door de struiken een weg banen. Eenmaal in Dilsen is het een stuk gemakkelijker om de route te volgen. Ik kom in een straat waar allemaal bezems lijken te staan, maar dan zonder steel. Halverwege staat echter een mooi vlechtwerk bij een mandenmakers huis. Iets verder een beeld van een Wisser, dat is iemand die de bast van de wilgentenen af ritst (wist). Bij het restaurant van het Wissen museum, neem ik een kopje cappuccino en kijk hier uit op de Maasvallei. Heel erg mooi gebied, ik mag hier direct doorheen wandelen. Als ik de Maasvallei in loop, wordt ik na 500 meter al geblokkeerd door schotse hooglanders. Ik neem dus maar even een ander pad , hierdoor blijk ik later op de verkeerde plaats uit het afgezette gebied te komen. Moet ik nu li of re? Gelukkig komen er 2 fietsers aan, die me weer verder op weg helpen. Een halfuurtje later kom ik bij de veerboot, net op tijd, kan gelijk de boot op. Ik ben de enige op de boot en mak een praatje met de schipper. Aan de overkant is een cafeetje waar ik op het terras plaats neem, net als mijn capucino gebracht wordt begint het te druppelen, wat even later een flinke bui wordt. Ik neem mijn kopje en zoek een plaatsje binnen en haal mijn rugzak, hoed en stokken ook binnen. Het restaurantje zit in no time tjokvol. Sommige mensen moeten zelfs schuilen onder de bomen. Als er even later een man in de deuropening staat (waar ik vlakbij zit) zeg ik dat, als hij er geen bezwaar tegen heeft best aan mijn tafeltje mag aanschuiven. Hij verteld dat hij nu op de fiets uit Elsloo komt waar hij met zijn camper staat. Hij woont in de buurt bij Nijmegen en is hier voor 4 dagen. We praten wat over hoe mooi Nederland is om te wandelen en te fietsen. Na een klein uur is het weer droog en ga ik verder. Eerst een klein stukje Berg aan de Maas in en dan weer een ezelpaadje. Ik loop tot bijna Stein langs de maas, daarna een stukje bos. In Stein zoek ik mijn logeeradres, maar als ik er aan kom is wr niemand thuis. Ik ben ook een beetje vroeg, dus zet ik mijn rugzak naast de poort en ga nog even het centrum in. Het is markt, dus nog even wat bij de groenteboer gehaald voor morgen onderweg. Als ik terug kom is er nog niemand. Ik neem plaats op het trapje voor de deur en schrijf mijn verhaaltje. Als mevrouw komt, ben ik van harte welkom. Zij is Jehova getuige zegt ze, en begint prompt te vertellen dat zij volgens de bijbel leven. Jezus heeft gezegd verkondig mijn woord en dat is de hele essentie van haar leven. Ze wil mij zelfs wel opgeven voor een bijbelcursus van 10 weken als ik daar interesse in heb. Maar nee dat is niet aan mij besteedt. Gelukkig is ze moe, ze heeft 2,5 uur langs deuren gelopen en daarna nog 2 uur bij het plein met een spandoek gestaan. Nu ze het zegt herinner ik mij dat ik er langs gelopen ben. Even later komt de andere pelgrim David, hij is op de fiets de Vlaanderen route aan het doen. Hij wordt op hetzelfde verhaal vergast, maar als ze eenmaal met haar verhaal klaar is, is ze erg gastvrij. Na het eten trekt ze zich terug op haar eigen kamer en schrijf ik mijn verhaaltje af. Het is buiten nog lekker dus lees ik en bel naar huis. David is zodra hij zich geinstaleerd had, gelijk weer weggegaan het stadje in.

14-9

Om 7 uur wakker, mevrouw en David ook. Na het inpakken van mijn rugzak, is er ontbijt. We krijgen tijdens het eten weer evangelische les, hoewel het me opvalt dat er veel van hetzelfde inzit als gisteren. Maar mevrouw voelt zich gelukkig in haar geloof, en dat is toch het belangrijkst. Rond 8.30 u zijn zowel David als ik weer op pad. Mijn pad voert zich weer langs de maas en via kleine ezelspaadjes kom ik in Elsloo, ik loop langs het kasteel en via de tuin kom ik in het Elslooërbos, ik moet er in Terhage weer uitkomen. Er loopt ook een groep wandelaars met een gids, als ik even stilsta om te kijken welk pad ik moet nemen vraagt zij waar ik heen moet, het blijkt dat de groep ook die kant uit gaat, dus sluit ik me bij hen aan. Het is op sommige plaatsen een erg drassig landschap. Op een plaats is er een doorwaadbare plaats in de vorm van planken van 15 cm breed die op dwarsplanken gespijkerd zijn. Het water is niet echt diep, maar toch. Ik leen een stok van mij uit aan een oudere heer die al wankel liep, en gebruik zelf mijn andere. We lopen lamgs de geul als we een tunneltje inlopen. Goed rechts blijven zegt de gids. Het midden is pikkedonker,dus iedereen loopt met zijn hand tegen de muur en langzaam. Achteraf denk ik, waarom gebruikte niemand een zaklamp. Direkt na het tunneltje mogen we een trap beklimmen, en ik heb echt een hekel aan die bostrappen. Maar goed iedereen komt boven. Hier neem ik afscheid van de groep en wens iedereen het beste, zijn gaan rechtdoor en ik neem weer een Ezelpaadje met brandnetels. In Geulle neem ik een pauze bij een bakkerij annex café, een capucino en een eigengemaakte plaattaart met abrikoos. Het is erg lekker, maar ook veel, ik vraag voor de andere helft een zakje voor onderweg. Bij Kasen wil ik eigenlijk via het bos naar het Klooster Overbunde lopen, maar helaas alle paden daarnaartoe zijn afgesloten. Dus toch maar over de snelweg richting Beek. Gelijk na de snelweg krijg ik weer ezelpaadjes naar boven naar beneden enzovoort, het gaat over in een bos, alwaar ik door de omgevallen bomen begin te dwalen maar uiteindelijk loop ik Meersen binnen. Hier ben ik een beetje bekend en loop al snel een smal pad op dat richting Houthem gaat. Aangezien ik geen adres van de refugio heb, vraag ik het aan een dame die me tegemoet komt. Het is niet ver meer wn makkelijk te vinden. Na 1,5 km sta ik bij de refugio. Het blijkt dat ik me moet melden op het chateua st Gerlach. Dat doe ik dus. Er is een andere pelgrim Folgert genaamd. Hij komt uit Sittard en is op weg naar Santiago. We zijn hier bij een echte pelgrimsherberg volgens het Santiago systeem. Dus stapelbedden in een slaapzaaltje, een douche/ toilet, keukenblok en waslijnrek. Folgert komt uit een gezin van de nieuw apostolische gemeenschap, maar het schijnt dat veel leden ook lid zijn van de vrij metselarij. Toen hij daar achter kwam was hij 17 jaar, en werd heel boos op zijn ouders. Is toen ook uit huis gegaan. Getrouwd geweest en heeft een zoon van 17. Hij ziet overal complot theorieën wat betreft de overheid en andere machtige instanties en moet niets van de medische industrie hebben. Die verzinnen ziektes om medicijnen te kunnen opdringen aan de mensen. Wij moeten ons meer richten op wat de aarde ons verteld, niet mensen. Als iedereen dat zou doen komt alles goed. Hij fiets naar Santiago om de woede die hij hierover in zich voelt, in juiste banen te leiden zegt hij. Daarna gaat hij op pad om boodschappen te doen. Ik neem contact op met Paul en terwijl praten komt er een andere meneer even kijken. Hij schijnt mij werkelijk iets te zeggen of vragen dus zeg ik Paul dat ik hem straks terugbel. Als de heer ziet dat ik niet meer in gesprek ben, zegt hij ik heb een boodschap. Ik moet met u praten, daarna steekt hij een wat warrig verhaal af, dat hij een tijdje geleden zijn zielsgeestverwant heeft ontmoet. Ze heet Esther en ze is 20 jaar jonger. Hij gaat samen met zijn vrouw en zijn Esther ook naar Santiago lopen, maar zij moeten eerst met hun handen 10 wasafdrukken van stenen maken. Dan gaat het verhaal ineens over een steen die precies bij een kruis paste die hij gevonden had, maar die steen was hij weer verloren, maar dat moest, hij had nl een Maria beeld dat stuk was gegaan gemaakt en daarom moest hij die steen weer verliezen. In het vervolg van Ijn verhaal was Esther ineens de Esther uit de bijbel en wees zij hem op het feit dat er in een woord letters onrbraken, waarop hij zei ik maak die letters, tenslotte heb ik een drukkerij, dus vraag ze niet aan een ander. Het is mijn eer om jouw woord weer heel te maken. Daarna stapt hij weer over hoe belangrijk de steen is die zijn vrouwen van was moeten maken. Als in de ene hand een fossiel vasthouden en de andere hand niets, dan zijn het stenen die aan de ene kant een handafdruk hebben en aan de andere kant een teken van gods aarde. Op dat moment krijg ik een steen van hem en een visitekaartje en komt Folgert terug. Tegen hem begint hij ook over zijn 2 vrouwen, een denkbeeldige en een echte. Ik zeg tegen Folgert dat ik zo ga eten waarop deze mij uitnodigt om met hem samen te eten, hij kookt. De andere man gaat nu weg maar zegt terug te komen om Folgert ook een steen te geven. We eten rijst, speklapjes, radijs en komkommer. Folgert krijgt inderdaad zijn steen en visitekaartje.

15-9

Vandaag is mijn laatste etappe. Folgert is al op en bezig zijn spullen in zijn wielkar aan het leggen. Hij heeft best veel bagage bij hem. Ik ben vlug bepakt, controleer nog even of we alles schoon achterlaten en vertrek richting kasteel om de sleutel weer af te geven en mijn credential weer op te halen. En nu op weg. Ik moet eigenlijk de eerste km over de weg, maar het is zo'n mooie omgeving dat ik besluit door het veld te gaan lopen. Op dat moment komt Folgert voorbij en we roepen elkaar nog de beste wensen toe. De dauw ligt nog over het gras, het is een breed pad dus heerlijk om te lopen. Als ik stilsta om een foto te maken, wordt ik ingehaald door een meneer, we komen aan de praat en wandeken samen verder. Hij woont in Valkenburg en daar moet ik ook heen, we genieten van de wandeling en de omgeving. Het voordeel van met iemand te lopen die gaat waar jij ook moet zijn, is dat je niet iedere keer op je routebeschrijving hoeft te kijken. Als we in Valkenburg zijn bekijk ik welke kant ik op moet. Meneer kijkt met me mee en zegt je loopt straks het beeldenpad, daar is het ook mooi. Maar hij is nu bijna thuis dus nemen we weer afscheid. Het is nog vroeg, dat merk je doordat er nog niet veel mensen op de straat zijn. Alleen straatwerkers en de mensen van de winkels en de restaurants die hun ramen en terrassen schoonmaken. Ik wandel valkenburg uit onder het spoor en volg daarna het SintPietervoetpad. Dit loopt redelijk steil omhoog, helaas loopt het deels ook met de helling mee, dus scheef, waardoor ik wat last krijg van mijn re buitenenkel. Ik probeer dat te compenseren door af en toe stil te staan en draaibewegingen met mijn enkels te maken. Halverwege het pad staat een bankje, hier neem ik even pauze voor mijn ontbijt. Krwntebol, mueslireep, nog wat radijs en dan kan ik weer verder. Het voetpad wordt nu weer een ezelpaadje sterk stijgend. Boven aangekomen voor Walem kan ik een breder pad in. Terwijl ik daar loop rijd er een auto achter mij. Ik kan echter niet verder aan de kant dus moet hij of zij maar geduld hebben. Na zo'n 8.00 mt kom ik op een weg uit, nu kan ik wel opzij. Ik zie nu dat de weg die de auto normaliter genomen zou hebben is afgesloten. Als ik doorloop kom ik bij de Kluis aan met de Staties. Hier hebben heel vroeger kluizenaars gewoond. Je kunt vanaf hier over de hele geul vallei uitkijken. Mijn pad wordt nu dalend tot aan de spoorbaan die ik over een brug oversteek. Op weg naar Schin op Geul kom ik weer op een bekende plek, slot Schaloen met bij de brug het kruisbeeld met de 2 staties. Ik loop nu niet de brug over maar blijf de geul volgen. Het is een goed en mooi pad, wel scheef. In Schin op Geul aangekomen neem ik plaats op het eerste terrasje dat ik tegenkom. Het is 12 uur. Een lekkere kop champignonsoep met brood gaat er wel in. Nog een capucino na en ik kan er weer tegen. Op dat moment gaat mijn telefoon, chateau st Gerlach, ik denk gelijk heb ik iets laten liggen? Maar nee, de juffrouw zag een briefje met mijn nummer met het verzoek mij te bellen , maar er stond niet bij waarom. Ik wist het in eerste instantie ook niet, maar ineens bedacht ik me, dat ik afgelopen woensdag had gebeld om te vragen of er plaats zou zijn in de herberg, en die meneer had gezegd dat hij mij eventueel terug zou bellen. Dat zal het wel geweest zijn. We wensen elkaar nog een prettige dag en ik loop verder. Iets later gaat mijn telefoon weer, het is Paul, waar ik vandaag ook alweer naartoe loop. Ik zeg Wittem, is dat het pelgrimsklooster vraagt hij, als ik ja zeg, zegt hij daar sta ik nu. Eerst denk ik daar sta jij nu, de dakdekker komt vandaag toch? nee die heeft afgezegd. Hoe laat denk je hier te zijn. Ik weet het bij god niet, maar gok op nog 2 uur. Hierna volg ik de geul nog tot deze naar rechts afbuigt, hier ga ik naar links weer een ezelpaadje op. Richting Eternaken, mijn pad loopt achter de huizen langs, zodat ik niet op de drukke weg hoef te lopen. Ik raak bij een wegkruis aan de praat met een meneer die de heg aan het snoeien is. Hij verteld dat het wegkruis ergens lag en er niet uitzag. Hij heeft het opgeknapt, de beeldjes geschildert en het hier op het pad gezet, want daar hoort het, aan de weg. Ik ga weer verder en loop boven Wijlre langs over de ( heel toepasselijk) Kruisweg. Het is een redelijk pad geleidelijk omhoog. Af en toe lopen er flinke watergeulen over het pad zodat je wel moet oppassen waar je, je voeten zet. Op een gegeven moment zie ik in de verte beneden volgens mij het klooster van Wittem liggen, maar ik moet nog verder omhoog. Bij een wegwijzer kan ik naar rechts en naar beneden lopen. Ik kom een mevrouw tegen, die tegen me zegt dat is wonderlijk, ik ben vlinders aan het tellen en ze komen gewoon op me af. Ik geloof niet dat ze mij daarmee bedoelt, maar het klinkt leuk. Volgens mij moet ik nu nog 2 km dalen en dan ben ik er. Ik zie Paul niet, maar hij had gezegd dat hij wat ging eten en drinken dus ga ik eerst even de kerk in en op zoek naar mijn stempel. Als ik deze heb bel ik Paul. Hij zit 100 meter verder, op een terras. Het is eigenlijk best een verrassing dat hij hier is en fantastisch om weer bij elkaar te zijn.

Mijn Peerkepad zit er nu op. Ik had me voorgenomen om te doen wat een terminale patiënt mij toen ik 19 jaar was ooit gezegd heeft. " Kijk als je ergens komt, alsof je het voor het eerst en voor het laatst ziet " en dat heb ik ook gedaan. Het heeft het Peerkepad extra bijzobder gemaakt