Vier

30-08

Vanmorgen om 7 uur wakker, een beetje vroeg voor zo'n vrije dag. Dus maar weer lekker omgedraaid in mijn bedje, om half tien werd er op de deur geklopt, vlug in mijn broek geschoten en Seamus binnengelaten. Gezellig gekletst waarbij we trots onze kleinkinderen aan elkaar hebben laten zien. Waarbij hij bij het filmpje van Anne zei dat haar ouders later goed op haar moesten passen, want dat werd een mooie meid. Volgens mij worden alledrie de meiden later kanjers van meiden. Hij had vijf kleinkinderen, drie grote jongens en twee heel kleine meisjes. 10 maanden en 1,5 jaar, dan zijn ze altijd nog schattig. Na mijn ontbijt Compiegne met een Nederlandstalige gids verkent. De hele route was 6 km, maar ik heb er maar 3 van gelopen. Wel de mooiste plekjes. Aardig wat foto's gemaakt. Bij de bakker iets lekkers gehaald voor bij de koffie en terug in de gite daar op mijn gemak van genoten. Verder niet veel gedaan, voetje omhoog en gelezen., 's Avonds nog even in de wandelgids Chemin de Estrellee (die hier langs loopt), gekeken en met Seamus overlegd wat ik het beste kon doen. Bij geen van de gites die ik belde kreeg ik geen gehoor, later nog eens geprobeerd maar de enige die opneemt zit vol. Na contact met thuis weer in bed gedoken, morgen weer op tijd op.

31 - 08

Alweer de laatste dag van de maand. Van Seamus krijg ik de wandelgids ook mee, en hij adviseert me om via en Bethisy te lopen omdat daar meer mogelijkheden zijn ter overnachting. Uiteindelijk loop ik de eertse 6 km via de fietsroute en stap daarna over op de wandelroute. De route loopt grotendeels door het bos, ik kan je vertellen dat als je van brandnetels houdt, je echt door Franse bossen moet gaan wandelen. De paden vallen wel mee, maar ernaast zover je tussen de bomen het bos in kan zien, is het een en al brandnetel. Het laatste stukje door het bos is even hard werken. Erg steil omhoog. Bij de eerste gite is niemand aanwezig, dus op naar Bethisy st Martin. Halverwege hoor ik mijn banden anders klinken en als ik kijk, een platte rechterband. Chips, chips, chips. Ik zie iets verder bij een huis een auto staan van een of ander bedrijf. Als ik daar ben, druk ik op de bel bij het hek, en even later komt er een jongeman, ik leg in mijn slechte Frans uit wat er aan de hand is. Als hij de band ziet, geeft hij gelijk aan, dat hij me wel kan helpen. Na onderzoek blijkt hij niet kapot te zijn, alleen leeg. Gelukkig heeft hij een elektrische bandenpomp, allebei mijn banden worden netjes opgepompt. Ik kan weer verder. Als ik in Bethisy st Martin loop, zie ik plots een bordje B en B linksaf. Ik dat gelijk gevolgd en na een kwartiertje trek ik aan de bel. Er wordt opengedaan, en ze hebben plaats. Mevrouw stelt zich voor als Anna, ze vraagt hoe ik haar gevonden heb. Als ik vertel dat ik het bordje zag en dat gewoon gevolgd heb, geeft ze aan dat ze nl nergens in vermeld staat en dat het meest mond op mond reclame is. Ik ben allang blij dat ik weer een onderdak gevonden heb. Anna neemt me even later mee naar de supermarkt, zodat ik gelijk mijn boodschappen kan doen. Ik heb een ruime kamer met een bad op pootjes, maar aangezien ik nog steeds mijn voet getaped heb, kan ik daar geen gebruik van maken. Het koelt 's avonds al aardig af, en omdat ik toch wel moe ben, duik ik vroeg met mijn boek in bed. Er staan vijf bedden maar weer ben ik de enige gast. Dus kussens genoeg voor in mijn rug. Morgen om 8 uur ontbijt.

01-09

Vanmorgen heeft Anna gebeld met mijn volgende overnachting, dus vertrek ik met een gerust hart. Omdat ik niet op welke route dan ook zit, heb ik een route via Google maps gevonden. Als ik Bethisy st Martin verlaat, kan ik gelijk aan een klim van drie km beginnen. Het dorp ligt nl diep in een klein dal. Gelukkig is het nog niet te warm. Als ik uit het dal ben loop ik gelijk in de felle zon. Het is een wandeling door een boerenland. Ietwat glooiend maar erg leeg. Na 5,5 km kom ik voor een enorme hoeve een bankje tegen, hier houdt ik mijn eerste pauze. Na nog eens 6 km, zie ik een enorme donkere wolk verschijnen. Het ziet er niet naar uit dat ik het droog hou. Inderdaad even later voel ik de eerste druppels al. Ook wordt het een stuk killer. Maar net voor de echte bui losbarst moet ik een hoek om en sta ik droog onder een spoorweg tunnel. Binnen notime is de weg veranderd in een beekje. Ik trek mijn trui aan en ben blij met mijn schuilplaats. Ik drink iets en neem wat rust op een muurtje dat toevallig ook aanwezig is. De bui is na een kleine 20 minuten over. Als ik verder wil lopen, kom ik tot de ontdekking dat mijn telefoon leeg is. Gelukkig is mijn accu batterij wel opgeladen, dus sluit ik deze vlug aan. Ik zou anders echt niet weten waar ik ben. Uit mezelf zou ik niet zomaar over de autoweg lopen, maar dat is wel voor de komende 800 meter de bedoeling. Ik ben blij als ik daar weer vanaf mag. Het is nu nog 6 km zie ik. Ik mag weer beginnen met een klimmetje, terwijl ik omhoog loop zingt Liesbeth List in mijn hoofd "het gras zal altijd groener zijn, aan de andere kant van de heuvel". Ik weet zeker dat als ik op de top sta, ik Baron zie liggen. En dat klopt, de kerk wenkt al naar me. De laatste 3 km daal ik. Als ik bij de herberg aan kom, is hij nog gesloten, dus loop ik terug naar de bar die ik ben tegengekomen, en neem daar wat te drinken. Als ik later weer bij het hek kom, is dit nog dicht, maar zie ik wel iemand lopen. Het blijkt dat ik het hek zelf open had kunnen doen. Maarja dat doe ik niet zo gemakkelijk. Wat er in eerste optie uitziet als een boerderij, blijkt de ingang van een kasteel te zijn. Dus vandaag ben ik kasteelvrouwe. Mijn gastvrouw heet Denise, maar heeft haar handen vol aan een ziek paard. Dus zorg ik goed voor mijzelf. Tijdens dit verslag kijk ik naar een muziekprogramma op tv. Ondertussen is het alweer laat, dus ik zoek mijn kamer op. Tot morgen.

02-09
Vanmorgen om 6 uur wakker, dat is me te vroeg, dus draai ik me nog even om. Het is vroeg genoeg als mijn wekker gaat. Vanmorgen eet Denise met mij mee, stukken gezelliger. Na het ontbijt belt zij naar mijn volgend adres. Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk te gaan. Het is zaterdag en er is niet veel vrij. Uiteindelijk heb ik een plaatsje in een Formule 1 hotel in st Witz. Via Google maps zoek ik de route, 18 km, moet kunnen. Het zijn vandaag lange wegen, met veel wielrenners op de weg. Het plaatsje Errenoville is niet groot, maar heeft veel charme. Hierna ga ik weer het bos in. Dit bos lijkt duidelijk meer op onze bossen, bijna geheel brandnetel vrij. Bij Moelaby klop ik aan om te vragen of ik gebruik mag maken van de toilet. De deur stond open en precies op dat moment komt dhr des huizes de gang inlopen, zijn broek half op zijn knieën. We zeggen allebei tegelijk oeps, waarop mevrouw komt en op mijn vraag antwoord of ik even een minuutje heb. Dat snap ik, maar even later kan ik ook mijn behoefte doen. 10 meter verder is er een klein grasveldje met een grote boom die lekker veel schaduw biedt. Hieronder hou ik mijn eetpauze. Nu nog ongeveer 8 km. Het laatste stuk gaat weer bergop. De ontvangst in het hotel is heel vriendelijk en als hij mijn wheeley ziet, verandert hij de reservering gelijk in gelijkvloers. Ook helpt hij mij om mijn reservering voor morgen te maken. Weer een formule 1 hotel nu in Villepinte, 20 km dichter bij Parijs. Ook zoekt hij op internet de route voor mij en print deze uit. Als je het over service hebt. Er zijn hier op dit terrein 6 hotels en vijf verschillende restaurants. Vanavond eet ik bij Buffalo Grill. Voor 17,00 euro heb ik een hoofdgerecht, nagerecht en een bier. Kan ik er weer tegenaan. Nu weer naar bed en morgen vroeg op.

03-09
Op tijd uit bed en op weg, met de route beschrijving in mijn hand ga ik vol goede moed op pad. De eerste 8 km gaat het prima. Wel een stukje over een N weg, maar gelukkig is het niet druk. De route loopt door rustige wegen, dan kom ik bij een rotonde met 7 uitvalswegen, op mijn route beschrijving staat vervolg D 47a, makkelijker gezegd dan gedaan, er staat alleen aangegeven hoe je naar de N 104 moet komen, en niemand om de weg te vragen. Eerst verkeerd gelopen maar gelukkig is daar iemand zijn heg aan het snoeien, die ik vraag of hij mij kan helpen. Eigenlijk weet hij het ook niet, maar gezien mijn uitdraai van de route moet ik de derde afslag nemen. Wat ik dan ook doe. Dan staat volg D 47a gedurende 2,7 km, jullie begrijpen al dat ik totaal verkeerd uitkwam. Toen met Google maps gezocht, 8,8 km nog lopen. Oké ik dit nu volgen. Na 3,5 km ben ik vlak bij vliegveld Charles de Gaulle, ik vervolg mijn weg, en vanaf hier wordt het helemaal een puinhoop, want ondanks dat ik de route op lopen heb staan, zou ik 4 km over de N 104 moeten lopen, wat niet toegestaan is. Uiteindelijk bereik ik na veel vijven en zessen het park Expositie, wat ook het adres is van mijn hotel. Mag ik het terrein niet op, want ik heb geen badge. Wat ik ook in mijn beste Frans ook uitleg, nee is nee. Ik moet om het terrein lopen en daar naar mijn hotel gaan. Ik moet dus nog 4 km omlopen. Ik volg hun instructies, en loop mezelf na 1 km vast, weg is doodlopend. Via een hellinkje op de D 40 uitgekomen, en daar laat mijn telefoon me in de steek. Ik weet nog dat ik 2 a 3 km verder rechtdoor moet en dan weer links, dan zou het nog 600 meter zijn. Kom ik toch weer op die N 104 uit. Dus weer terug en zoeken. Uiteindelijk heb ik bij een motorcircuit gevraagd of iemand Engels spreekt en of die mij kon helpen, en dat was het beste wat ik kon doen, want er is iemand die Engels spreekt en die wil, als ik een halfuur wil wachten tot zijn dienst erop zit, mij naar mijn hotel brengen. Nou jullie snappen dat ik dat met liefde doe. Uiteindelijk ben ik om 20,15 uur in mijn hotel. (via die N 104). Ik ben doodmoe en kan wel janken. Ik heb vandaag meer dan 30 km gelopen. (Als de parkwacht mij door had gelaten, was het nog geen halve km geweest) . Ik eet nog een boterham, neem een douche en duik mijn bed in

04-09

Vanmorgen pas om 8.30 uur uit bed, aan de receptie vraag ik hoe ik weer op weg kan. Hij vertelt dat er naast het hek een voetgangers uitgang is. Als ik meer mensen daarheen zie lopen, volg ik hen, en waar ben ik? Juist ja, op het terrein van de expositie. Ik heb al besloten dat ik met de trein de eerste 3 km afleg, er is een station op het terrein, als ik nu aan de persoon bij de slagboom vraag hoe ik bij het station kom, geeft hij aan dat ik rechtdoor moet lopen, dan door het hotel en daarna links. Helemaal geen gedoe met je hebt geen badge. Als Ik op het station aankom hoef ik maar twee minuten te wachten. Vanaf station Sevran Gilvry ben ik nagenoeg gelijk weer op de route naar Parijs. Na 12 km houdt ik het voor gezien en neem de metro naar gare du nord. Hier vind ik een klein hotelletje op 50 meter afstand. De km's van gisteren hebben mijn voet geen goed gedaan. Ik eet in een restaurant om de hoek, en daarna kruip ik in bed, weet nog niet wat ik morgen doe.

05-09
Vanmorgen weer om 7 uur op, en om half negen vertrokken, ik heb vandaag maar 7 km in Parijs gelopen, 'morgens met die drukte door Parijs met mijn wheeley is niet echt gemakkelijk. Iedereen kijkt je boos aan. ben met de metro verder naar Massy gegaan, had op internet gekeken naar overnachtingen en er stond een hotel op met een prijs van 43 euro, kom ik bij het hotel aan, is dat een lokkertje, het is nl 80 euro plus taxes. Wel dat word het dus niet. Ik dus terug naar de route, en zie opeens een pijl met informatie touristick, het kan nooit kwaad om daar even binnen te lopen. En inderdaad het is open en ze hebben in Massy pelgrimsonderkomens bij particulieren, een telefoontje en ik heb een adres. Ik kan er na zessen terecht. Ondertussen ben ik tot de ontdekking gekomen dat mijn heupband van mijn wheeley is gescheurd, precies bij de clip die hem aan de wheeley vasthoudt. Tegenover het informatie buro zit een toevallig een tailor, helaas is de stof te dik voor zijn machine. Hij verwijst mij naar een shopping mall waar een schoenmaker zit. Maar ook zijn machine kan er niets mee doen. Gelukkig is er zo'n enorme supermarkt waar ze van alles verkopen. Ik daar op zoek naar duck tape, (mijn wheeley staat intussen bij het informatiecentrum) en gelukkig ze hebben het. Tijdens een gezellig praatje met de jongeman van het informatiecentrum repareer ik mijn heupband. Even later zit ik op een bankje in een klein speeltuintje, waar een heleboel ukkies aan het spelen zijn. Om iets na zes ga ik op weg naar het opgegeven adres. Het is een appartement op de vijfde verdieping, ze spreken engels dus is de conversatie erg prettig. Het is een ruim appartement met een grote daktuin. Er is ook een inwonende studente uit Mexico, die heeft als het ware een eigen appartementje in hun appartement. Maxim werkt als ITer bij een bedrijf waar ze de software maken voor bewakinsapparaten voor de ICC, CCU en SEH. Dominique werkt ook als onderzoekslaborante bij een bedrijf dat zich specialiseert in toxische stoffen in rivieren en meren. Gespreksstof genoeg dus. We eten vrij laat, we gaan dan ook vlot na het eten, naar bed.

06-09

Vanmorgen gelijk met de rest uit bed, gezamenlijk ontbijt en een foto gemaakt door Dominique van mij en mijn wheeley. Onderweg toch maar ibuprofen gekocht, opstarten was niet prettig. Het eerste stuk is het best wel druk op de weg. Maar na 3 km loop ik een natuurgebiedje in, waar het heerlijk wandelen is. Hier houd ik ook mijn pauze. Voor mij ligt een meer en achter mij fluiten de vogels in de bomen. Af en toe komt er een vliegtuig over, vliegveld Orly is niet ver van hier. Na 10 km klopt de beschrijving niet helemaal dus vraag ik weer advies, de eerste dame wijst dat ik op de volgende kruising li moet, maar daar kom ik op een hoofdweg uit en ik geloof niet dat, dat de bedoeling is. Alhoewel er wel een schelp die richting uitwijst. Nog een stukje verder, nee dit is echt niet goed, loop maar weer terug, een andere dame geeft aan dat ik vanaf haar naar rechts moet en dan de vierde links. Gezien de kaart zou ze gelijk kunnen hebben. Als ik de derde straat wil oversteken, zie ik ineens een straatnaam bordje met een van de namen die ik in de routebeschrijving heb zien staan. Ja, volgens mij moet ik hier linksaf, en natuurlijk is het omhoog. Ik loop 3 km omhoog en zit inderdaad goed. De komende wegen zijn lekker rustig, al moet ik soms wel een drukke weg over. Vakantietijd is echt voorbij, en dat is aan het verkeer te merken. Ik rust nog even op een bankje bij een klein parkje, neem mijn lunch en denk nou moet het niet ver meer zijn. En na nog eens 5 km passeer ik het bord Longpont sur Orce linksaf. De route gaat echter rechtsaf, zal een prettigere weg zijn. Is inderdaad een rustige weg, totaal geen verkeer. Na nog wat klimmetjes, sta ik voor de Basiliek. Helaas is de gite gesloten, in de Basiliek is ook niemand aanwezig en het stadhuis is ook gesloten. Dus probeer ik het in het café op de hoek, volgens hen moet ik nog 3 km lopen om mijn slaapplaats te vinden. Dus niet, ik weer terug richting kerk, zegt een echtpaar me dat ik er bijna ben, de straat uitlopen bij voorrangsweg linksaf, drie of vierhonderd meter aan de rechterkant. Dus niet. Ik weer terug naar de Basiliek. Gite nog steeds gesloten. Nou weet ik het echt niet meer. Ik heb 23 km gelopen op een traject van 14 km, en mijn rechtervoet bonkt als een idioot. Uiteindelijk is er een vriendelijke jongeman die voor mij op onderzoek gaat. Hij vindt via via een persoon die aangeeft dat ik toch maar weer naar de Basiliek moet gaan, want nu is er beslist iemand aanwezig. En er is een dame die bij het zien van mijn credential begint te bellen. Ik moet in de Basiliek tot zes uur wachten, dan komt iemand me halen. Uiteindelijk heb ik toch een bed in de gite naast de Basiliek. En heel veel pijn in mijn voet. Elisabeth die mij komt halen, is erg vriendelijk. Ik krijg de sleutels van de gite en uitleg waar alles is. Na het eten lig ik om 20.00 uur op bed, met pijnstillers. Voeteneind omhoog door kussens onder matras en nu maar rusten.

07-09

Om drie uur wakker van de pijn in mijn voet, weer pijnstillers ingenomen, maar van slapen komt niet veel. Om zeven uur gaat mijn wekker, mijn voet is niet dik maar doet nog steeds pijn. Lopen gaat echt moeilijk, met pijn in mijn hart, besluit ik om terug naar huis te gaan. Als Elisabeth komt, vertel ik haar wat er aan de hand is en ze is het met me eens dat dit een goede beslissing is. Ze is bereid om mij naar het station van Massy te brengen. Ik neem de metro naar Gare du Nord. Daar aangekomen zijn de liften stuk en val ik bijna met mijn wheeley van de roltrap. Wordt ik naar het verkeerde perron gestuurd. Uiteindelijk heb ik aan de militaire eenheid gevraagd of ze mij konden helpen. Wordt ik door drie zwaar bewapende soldaten helemaal naar de juiste plaats gebracht. Ik koop via een ticket machine een kaartje naar Roosendaal en ga op zoek naar mijn trein, de Thalys. Ik moet in Antwerpen overstappen. Als ik langs al die wagons loop op weg naar wagon 17, waar mijn zitplaats is, wordt me verteld dat mijn wheeley niet mee mag, hij is te groot. Ik uitleggen dat hij gedemonteerd kan worden, oké maar mijn wielen zijn te groot. Ik heb ter plekke gedemonstreerd dat alles eraf kan. Helaas is de opslag voor bagage al vol, dus moet ik op het stoeltje in het halletje blijven zitten in plaats van in een comfortabele zetel. Maar ik ben op weg. In Antwerpen mis ik de intercity dus wordt het de stoptrein. Echt een boemeltje, ik kom de mooiste namen van plaatsjes tegen. Zoals bv Kijkuit en Kakelen of zoiets. In Roosendaal staat Paul mij op te wachten, wat ben ik blij dat ik hem weer zie. Nu zit ik weer thuis, morgen bellen naar de huisarts voor een afspraak.
Ik heb 510 km gelopen en ik heb veel gezien, veel leuke en aardige mensen ontmoet. Ik wil iedereen bedanken voor jullie reacties en support. Tot volgende keer.