2018-5

30 juni
Vanmorgen toch vroeg wakker ook al is het een rustdag. Nadat ik gegeten heb, besluit ik mijn kleren te wassen, vooral mijn vest, dat vergeet ik iedere keer. Als ik dit aan het ophangen ben, komt Sean aanlopen. Hij zegt dat Barry, die in de caravan naast me woont, direct naar de supermarkt gaat en dat ik mee kan rijden. Dat is een meevaller, die is nl tien km verder. Ik kan mijn bederfelijke waar in de koelkast bij de entree leggen. Dat is echt service. Het is een heel hete dag, morgen wordt het nog warmer. Ik besluit om er dan maar nog een rustdag aan vast te koppelen. Ik lees wat, klets met de andere kampeerders en voor ik het weet is het weer dinnertime we zijn vanavond met een paar man meer want Mike en Ian hebben Gérard meegenomen en de buren komen eten. Het is al bijna elf uur als we opbreken. Ik lig denk ik een goed uurtje in mijn tent als het begint te waaien en ik bedenk dat het misschien veiliger is als ik mijn wheeley plat leg. Hierna weer vlug in mijn slaapzak. Nog geen kwartier later wordt de wind een stevige bries, dan begint het te bliksemen en heb ik een echte storm over me. Echt veilig voel ik me niet. Dan schijnt er een zaklantaarn over mijn tent en hoor ik Sean zeggen "Helma I think it's not save, I want you to sleep in the mobilehouse." Is dat niet zorgzaam, ik ken geen enkele eigenaar van een camping die 's nachts zijn bed uit komt omdat hij zich zorgen maakt over zijn kampeerders. Ik slaap die nacht redelijk, wel maak ik me een beetje zorgen of mijn tentje het wel houdt.

1 juli
Ik ben om 7.30 uur wakker, het eerste wat ik doe is naar mijn tentje en wheeley kijken. Door de regen is een deel van zowel mijn wheeley als mijn tentje door de enorme regenbui wat doorgezakt, maar niet lek. Twee tentharingen zijn iets losser gekomen dus die gaan weer wat dieper de grond in. Mijn wheeley gaat weer recht en voor de zekerheid kijk ik in de wasruimte al mijn spullen nog na. Alles oké. Het is vandaag tot een uur of vier een hele hete klamme dag. Om vijf uur komt Erica naar me toe en zegt dat ik mijn tentje maar moet opruimen, want voor de komende nacht wordt er een storm verwacht van honderd km per uur. Ik moet maar weer in de caravan slapen. Na het eten blijf ik nog even plakken bij een nieuwkomer, zij heeft de camino voor een groot deel gelopen, alleen de laatste honderd km heeft ze niet gehaald vanwege een knie blessure. Als ik naar bed ga is het alweer half twaalf.

2 juli
Vanmorgen om half zes op, Ik schrijf nog even een bedankje voor de goede zorgen in het gastenboek. Het regent, regenpak aan en om half zeven loop ik de camping af. Na een vijf km wordt het droog, uit ervaring wijs geworden houd ik mijn regenbroek toch nog maar even aan. Na vijftien km besluit ik, uit dat ding. Het is een aangename temperatuur 22 graden, dus dat loopt lekker. Onderweg neem ik in een barretje een kop koffie (ja hij is open ondanks maandag) en als ik iets verder een banketbakkerij tegenkom die ook open is, verwen ik mezelf op een gebakje dat ik bij de bushalte opeet. Het lopen gaat zo lekker dat ik 24 km verder op het punt sta waar ik moet kiezen of ik Angouleme in ga of er omheen. Ik besluit om van hier de bus naar het centrum te nemen (dat ligt nl weer op de heuveltop) en bij het toeristenbureau hulp te vragen voor onderdak. Eenmaal boven bekijk ik eerst de kathedraal en daarna op zoek naar het bureau. Daar helpen ze me prima. Ik heb een bed bij de diaconessen, ik krijg een routebeschrijving mee plus een toeristenfolder in het Nederlands. Na nog even de toerist uitgehangen te hebben, ga ik op zoek naar mijn onderkomen. Een lekkere douche, eten en mijn voetjes omhoog.

3 juli
Vandaag om half zeven op, mijn ontbijt staat vanaf zeven uur klaar. En om kwart voor acht sta ik weer op straat. Even in de stadsgids zoeken waar ik de route kan oppakken en op weg. Ik ben twee en een halve km van de route af, en het is allemaal omhoog. Zo gaat het 27 km lang, heuvelop en heuvelaf. Ik neem twee keer een korte pauze en op 20 km een langere voor mijn lunch. Na 27 km ben ik in Rohenac. Ha, een barretje dat open is. Eerst maar een cola en dan op zoek naar de camping. Kom ik bij een heel simpel mannetje uit, die me het veldje wijst. Hij hoort slecht en spreekt alleen maar frans, terwijl ik begrepen heb dat er engelstalige eigenaars zouden zijn, maar misschien zijn die er nog niet. Nadat ik mijn tentje heb opgezet, vraag ik naar de toilet. Hij gaat mij voor het huis in en via de slaapkamer kom ik in de douche en toilet. Erg raar, ziet er ook niet fris uit. Terwijl op het terrasje zit, komt er een mevrouw aan. Ik neem aan dat het de eigenaresse is, maar ze verteld me dat ik mijn tentje moet opvouwen en met haar mee moet. Half in het frans en half engels. Nee ze is niet de eigenaar, maar ik ben verkeerd. Honderd meter terug re af wijst ze me het eerste huis en neemt afscheid. Ik naar dat huis, waar ik alle deuren open staan, maar niemand is. Na tien minuten komt er een auto aanrijden, en een jongeman stapt uit. Hij spreekt gelukkig engels en laat weten dat ik idd op de camping ben. Na mij een glas water gegeven hebben wijst hij mij waar ik het best mijn tentje kan zetten. Dus ik alles weer uitgepakt en opgezet. Even later komt de vader naar me toe. Hij wijst me de douches en toilets, maar zegt dat ik ook de mobilhome kan gebruiken om te douchen en de toilet. Dat is naast mijn tentje. Daar kies ik voor. Ook kan ik mijn eten in de koelkast van de mobilhome leggen, verder komt hij me zo een jus d'orange brengen en vraagt hij wat ik voor het avondmaal wil. Dat wordt om acht uur gebracht. Ideaal. Toch vind ik het ergens ook wel sneu voor dat mannetje, hoewel ik blij ben dat ik verhuist ben van camping. Zo is een saaie loopdag toch nog net iets anders geworden.

4 juli.
Vandaag is het een broeierige dag, de eerste drie km is het flink klimmen. Daarna loop ik 10 km over de heuvelrug van Montmoureau dit is lekker lopen, van mij mag het zo blijven. Maar helaas een steile lange afdaling volgt, dit betekent ook een steile klim. En dat zo drie keer in drie km. Ik kom bekaf in montignac aan. En ik vraag me af of ik nog elf km zo verder kan. Maar ik heb niet veel keus. De gite en chambre d'hote is gesloten, en het hotel in st Severtin dat 4 km uit de route ligt, bestaat niet meer. Een aardige meneer heeft dit voor mij nagegaan. Gelukkig is er bij de kerk een openbaar toilet, netjes schoon, en de kerk is open. Na mijn rust stap voor stap verder. Langs de weg neem ik om de paar km even rust. Het gaat constant omhoog. Op vier km voor mijn eindpunt gaat het gelukkig dalen, alhoewel soms best steil zodat mijn wheeley me bergaf duwt, soms zelfs de berm in omdat de weg ook enorm scheef is. Als ik bij de camping aankom hangt spreekwoordelijk mijn tong op mijn voeten. Als ik net mijn tentje heb uitgerold begint het enorm te waaien en te onweren. Ik vlug mijn boeltje bij elkaar gepakt en naar de doucheruimte gesneld. Terwijl Ik veilig in de ruimte sta, komt een andere kampeerder ook toegesneld. En op hetzelfde moment knalt er een boom en wordt een luifel bij een caravan omver geblazen, ook de mensen die eronder zittten, vallen met stoelen en al om. Alles bij elkaar duurt dit een half uur, dan wordt het rustiger, hoewel het nog wel gestaag regent. Twee uur later kan ik mijn tentje opzetten. De man die met zijn vrouw omver gegooid zijn, heeft een flinke buil op zijn hoofd en is even bewusteloos geweest, en zijn vrouw heeft het gevoel dat ze een gekneusde rib heeft. Zeer waarschijnlijk van de stokken of de stoel. Mevrouw heeft zelf in de verpleging gezeten dus weet ze waar ze het over heeft. Aangezien mijn brood zo goed als op is, besluit ik een restaurant te zoeken en daar te gaan eten. Als ik het restaurant binnen loop zit daar de andere kampeerder die met mij in de toiletruimte heeft geschuild, het blijkt een Nederlander te zijn en we besluiten om gezamenlijk te dineren. Hij is op de fiets op weg naar huis terug en had zijn tentje net voor de storm opgezet. We hebben het erg gezellig zo en het eten is lekker. Om half tien lopen we weer terug naar de camping, om ons dan pas aan elkaar voor te stellen. Fonds uit Purmerend. Morgen gaat hij weer verder. Op de camping gaat hij gelijk naar zijn tent en ik zoek mijn buren op om te vragen hoe het met ze gaat. Ze zitten bij hun andere buren, fransen, het gaat hoofdpijn bij de een en pijn in de ribben bij de ander. Ik wordt uitgenodigd om plaats te nemen en krijg een rose aangeboden. Het wordt gezellig toch nog laat.

5 juli
Vannacht heeft het geregend, maar daar heb ik niets van gemerkt, goed geslapen dus. Wel is het erg koud. Ik ga op zoek naar een stoel die ik kan confiskeren, en gebruik in de afwasruimte het droogvlak als tafel voor het ontbijt. Daarna boodschappen doen. Het weer is erg wisselend, dan wat regen dan weer droog. 's middags breekt er wat meer zon door. Ik ga even het stadje bezichtigen. Het heeft een kerk die uitgehouwen is in de rots, 27 meter lang bij 18 meter breed en 30 meter hoog, je kunt ook op drie verdiepingen naar het schip kijken. Het stadje heeft erg steile straatjes, wel schilderachtig. Ik neem een ijsje op een terrasje vanwaar ik over de daken de vallei kan zien. Alhoewel ik ook zie dat mijn route morgen net zo stijl omhoog gaat. Misschien straks toch even op de kaart kijken of het anders kan. Terug op de camping zijn er nog twee fietsers bij gekomen, zij zijn ook op de terugweg. Van hen hoor ik dat er nog wat felle klimmerjes voor me liggen. Als ik mijn kaart erbij pak zie ik dat ik idd ook anders kan en mijn andere buren bevestigen dat ik door de vallei tot het volgende stadje kan komen, bijna zo plat als een dubbeltje. Dat is een meevaller voor een wandelaar. Morgen weer op tijd op, dus nu op tijd naar bed