2018-6

6 juli
Op tijd mijn bed uit, maar mijn buren op de fiets zijn al bepakt en klaar om te vertrekken. Nog even een groet en ik begin aan mijn dag. Er is op 20 km een chambre d'hote dus een mooie afstand voor vandaag. De weg die ik neem is echt redelijk plat, het loopt alleen een beetje scheef. Als ik la Abaye in loop, vraag ik een mevrouw met mijn kaart in de hand hoe ik weer op mijn route kom. Ze kijkt mee en zegt dat ze het niet zeker weet en gaat dan in het Engels verder, en ze zegt ik heb thuis een map van het stadje. Daar aangekomen krijg ik koffie en terwijl we dit drinken bekijken we samen haar map. Het is niet ver, maar wel weer even flink omhoog. Na een half uurtje vertrek ik weer, ik wandel door een afwisselend landschap, bos en velden, kleine en wat grotere hellinkjes maar allemaal scheef. Dus soms aan de rechterkant, soms aan de linkerkant van de weg. Er staan geen huizen langs, en er komt ook weinig verkeer. Als ik halverwege een lange afdaling ben, hoor ik achter me ineens, "hallo Helma, jij bent toch Helma?" ik stop en naast mij stoppen twee fietsers, ze vertellen me dat ze mijn naam al een tijdje zijn tegen gekomen, we wisten dat we je nog wel zouden zien. Ze hebben uitgekeken naar een wandelaar met een wheeley. Ja en dat ben ik dus. We hebben gezellig gekletst en daarna ieder weer verder. Op mijn bedoelde eindpunt blijkt dat de bar en de chambre d'hote vanwege vakantie gesloten zijn. Gelukkig hebben ze de stoelen opgestapeld op het terras staan. Ik neem er een af, en bedenk dat ik al vijf dagen geen toegang tot internet meer heb, ondanks dat het tekentje aangeeft dat ik verbonden ben. Het zou kunnen zijn dat het vanwege het onweer van toen ontregeld is. Ik haal de batterij uit mijn telefoon en wacht even, nadat ik alles weer terug heb gedaan, moet ik datum en tijd opnieuw instellen en... hij doet het nu weer goed. Gelijk even uitproberen met een what's app video naar Paul elkaar even zien is echt fijn. Na een kleine lunch, bekijk ik mijn mogelijkheiden voor een overnachting, 12 km verder is er een camping. Er zijn geen echte heuvels in het verschiet en het is twaalf uur, tijd genoeg, dus verder gaan. Het enige nadeel is die scheve weg. Wel schaduw en dat is ook wel wat waard. Halverwege zie ik een groothandel in fruit, ik vraag hier of ik gebruik mag maken van het toilet. Als ik vertrek krijg ik een nectarine en twee abrikozen mee. Op ongeveer drie km van het dorp begint mijn li hiel pijn te doen, ik besluit weer een rustpauze te houden. Dit is langs de kant van de weg in een smalle berm, niet ideaal, maar je moet wat. Na een kleine twintig minuten ga ik verder, helaas gaat de pijn niet weg, wordt alleen maar erger. Ik ben blij als ik in Eygurande et Gardedeuil ben en een barretje tref, hier vraag ik waar de camping is. Nog een half uur lopen. Voor mij wordt het drie kwartier. Ik neem voor de zekerheid pijnstillers in, het is een boeren camping, wel met aardige mensen. Engelsen die hier nu drie jaar wonen. De communicatie verloopt dus prima. Ik neem een douche en val daarna in een stoel om uit te rusten. Na het eten zet ik mijn tentje op en bel naar huis. Niet echt prettig nieuws over mijn hiel, ik denk een verrekt peesje van het scheef lopen. Na nog een pijnstiller duik ik in mijn tentje, morgen maar weer verder kijken.

7 juli
Vanmorgen heel optimistisch mijn slaapzak en luchtbed opgeruimd. Daarna uit mijn tentje gekropen om dan tot de conclusie te komen, het gaat niet. Zelfs na pijnstillers is het nog geen goed idee om verder te gaan. Dus hier blijven. Ik lees en hobbel op tijd naar de toilet. Blaas mijn luchtbed weer op en rol mijn slaapzak uit. 's Avonds drink ik koffie en rose met de familie, morgen moet ik verder want zij vertrekken dan ook. In La Pizou is de volgende camping. Ze bieden aan om mij daar in het centrum af te zetten, waar ik erg blij mee ben. Het is laat als we naar bed gaan.

8 juli
Vanmorgen om zeven uur op, eerst pijnstilling ingenomen en daarna mijn boeltje gepakt. Om negen uur een uitgebreid ontbijt. Er is voor mij ook een stokbrood bij de bar opgehaald. Daarna alles in de auto en op weg. In La Pizou neem ik hartelijk afscheid van hen. Bij de bar vraag ik naar de camping, deze schijnt er niet meer te zijn. Wel is er een chambre d'hote, de serveerster belt voor mij en ik krijg de eigenaresse aan de telefoon, maar als die mij verteld dat een nacht met een klein ontbijt bijna honderd euro kost, vind ik dat toch wel erg veel en bedank haar voor de inlichting. Ik loop dan maar verder. Na ongeveer drie km loop ik over de brug van de Isle en zie daar een perfect plaatsje voor mijn tentje. Groen gras en een picknicktafel. En water om mijn voet in te leggen. Nadat ik al een tijdje met mijn voeten in het water zit, komt er een man naast me zitten die in het frans een gesprek begint. Half frans half engels hebben we een redelijk gesprek over van alles en nog wat, als hij me vraagt of ik bezwaar heb als hij gaat zwemmen als ik nee schud trekt ie zijn kleren uit en zegt tegen me hij is erg groot he, als ik opzij kijk wijst hij naar zijn penis, draait zich dan om en wijst naar zijn achterwerk, zielig gewoon. Ik vertel hem dat ik verpleegkundige ben en dat in alle soorten al zo veel gezien heb. Het is niet interessant meer. Daarop kleed ie zich weer aan en kletst gewoon verder over de Europese regels die het voor de kleine boer zo moeilijk maken. Tien minuten later gaat hij weer weg. Moet echt mij overkomen om zo'n exhibitionist te ontmoeten. Hierna komen er nog een aantal kayakkers hun boot te water laten, en nog twee jongens zwemmen. Om halftien is het stil en kruip ik mijn tentje in.

9 juli
Om acht uur alles opgeruimd, nog eten en weer op naar de volgende camping. 7 km verder. Het lopen gaat langzaam maar ik kom vooruit. Onderweg krijg ik van een paar dames water voor mijn bidons. Ik neem op tijd rust en ben rond drie uur in Minzac. Bij het restaurant neem ik een Cola en vraag ik naar de camping. Niet ver van hier. Als ik aankom kan ik een oude caravan huren, morgen weer een rustdag. Er is een zwembad waar ik gretig gebruik van maak. En val erna op bed in slaap. Ik wordt wakker om 19.00 uur, eet wat en doe wat sudoku puzzels. Om 22.00 uur kruip ik weer in bed.

10 juli
Vandaag dus gerust, even in het zwembad gelegen en vanavond geprobeerd naar het dorp te lopen. Zelfs met iets opgehoogde hak wordt het niets. Ik bel Paul dat ik morgen stop en naar huis kom. Flink balen.

11 juli
Vanmorgen bij het ontbijt aan mijn gastvrouw gevraagd of zij of haar echtgenoot mij naar een station wilde brengen. Nadat ze de vertrektijden heeft gecheckt brengt haar echtgenoot mij naar Montpon, ik kan hier de trein nemen naar Bordeaux en mijn ticket naar Parijs wordt geregeld. Helaas niet mijn ticket met de Thalys. De trein naar Parijs stopt op gare Montparnasse waar ik moet overstappen om op gare du nord te komen. Hier blijkt dat ik verder moet met de metro, dat is een flink eind onder de grond met trap op trap af. Gelukkig is er altijd iemand die mij wil helpen. Op gare du nord doet de ticked machine het niet, dus moet ik naar het loket. Een uur wachttijd. Als ik er ben blijkt dat alleen de trein naar Brussel midi nog plaats heeft. Verder kan ze mij niet helpen. Ik moet in Brussel dus weer een ander kaartje kopen. Dit wordt een lange dag. Na een telefoontje met Paul ben ik nogmaals naar het loket gegaan en gevraagd of ze kan kijken voor een kaartje Brussel - Breda, dat lukt wel dus dat scheelt een heel gedoe in Brussel. Het is tijd om de trein in te gaan. Als ik in Brussel uit de trein stap is het doodstil op het perron, behalve de paar mensen die ook uitgestapt zijn. De Thalys gaat verder naar Duitsland. Ik ben wel eens eerder in Brussel op het station geweest en dat was een heksenketel. Misschien is het hier alleen voor de Thalys en op een ander niveau voor de normale treinen. Ik strompel achter de andere mensen aan op zoek naar een informatiebord op welk perron mijn volgende trein vertrekt. Ha op perron 18. Ik ga verder op weg en zie op het volgende informatiebord ineens, intercity naar Amsterdam afgeschaft. Op hetzelfde moment klinkt door de luidsprekers "in verband met de staking dient u tot een minuut voor vertrek de informatieborden te checken of uw trein wel vertrekt. Wel die van mij in ieder geval niet. Ik kijk of er een andere mogelijkheid is, en zie dat er een stoptrein naar Antwerpen van perron 20 over tien minuten vertrekt, ik hoop dat ie dat echt doet en ga op zoek naar perron 20. De lift doet het ook niet en ik moet 30 treden omhoog. Er is niemand om te helpen, dus begin ik mijn wheeley omhoog te trekken. Als ik negen treden gehaalt heb, lopen er beneden een aantal mensen langs. Een ervan ziet mijn getob en helpt mij omhoog. Nu maar hopen dat de trein echt komt. Gelukkig wel. Ik bel naar huis om door te geven dat ik dus niet om 21.15 uur in Breda ben. Maar er wordt niet opgenomen, ook mobiel gaat er iets mis. Dus bel ik de buurtjes, zodat zij het aan Paul door kunnen geven als ze hem zien. Jeanette geeft gelijk aan dat Alex mij in Antwerpen op komt halen en dat zij het aan Paul door zal geven zodra hij weer thuis komt. Om 21.00 uur ben ik in Antwerpen, waar alles donker is, nog niet een lamp brand, behalve de noodverlichting. Net alsof je in de catacomben bent. Ik ben op zoek naar een lift. Vanwege mijn trage gang ben ik op zeker moment de enige die er nog loopt, als ik plotseling iemand een goederenlift in zie gaan, ik mag mee en ze wijzen me de weg naar de hoofduitgang waar ik met Alex heb afgesproken. Ik heb echt de laatste trein die nog reed gehad. Er gaat geen enkele trein meer. Als ik Alex bel waar ik sta, geeft hij aan dat hij er bijna is. Er zijn veel omleidingen in Antwerpen vanwege bouw en veranderingen in eenrichting verkeer, het duurt dus even voor we Antwerpen uit zijn. Maar om 22.15 uur ben ik thuis. Heerlijk weer bij Paul. Morgen naar de huisarts.