2018-4

23 juni
Wel gisteren heb ik dus echt gerust, ik had een stoel geleend van een niet verhuurde familietent en behalve af en toe naar de bar niets gedaan. Het was rust. Vanmorgen vroeg weg. Na een flink klimmetje loop ik weer op het plateau. Mijn ontbijt gebruik ik bij afwezigheid van iets anders op het kerkhof dat ik tegenkom, ik maak even een praatje met de overleden familie die in het graf ligt waar ik op zit, en bedank hen voor de comfortabele ontvangst. Ik denk dat mijn moeder ook blij zou zijn als iemand haar graf nodig heeft om op uit te rusten. Mensen willen meestal graag helpen. Het eerste stuk loop ik erg rustig, de laatste tien km naar Poitiers is het helaas langs een drukke weg. Omdat het zaterdag is moet ik echt boodschappen doen en aangezien in Frankrijk de supermarkt aan de buitenkant van de stad ligt, vraag ik aan de mensen die ik tegen kom waar ik er een kan vinden. Een aardig meisje dat een beetje Engels spreekt zegt dat ze met mij er wel naar toe wil lopen. Na een kwartier flink omhoog lopen zijn we er. Zoals ik al zei, de meeste mensen willen graag helpen. Ik na mijn boodschappen weer terug nu naar beneden. Poitiers is een echte vestingstad dus hoog op een heuvel. Ik en mijn wheeley weer helemaal heuvelop, waar het vvv bureau is. Hier krijg ik het adres van de jeugdherberg en het advies om de bus te nemen, ligt niet in Poitiers. Omdat ik pas na zes uur in de jeugdherberg terecht kan, wil ik graag even de toerist uithangen en vraag of mijn wheeley bij hen mag blijven gedurende de komende twee uur. Geen probleem. Het eerste even een terrasje, schoenen uit en een Cola. Daarna een korte tour door het centrum, dit is dus ook heuvel af, heuvel op. Lekker te doen zonder wheeley. De bus naar Boujolaine vertrekt om 17.40 uur. Na een half uur ben ik op mijn bestemming. Een aardige jongeman helpt mij. Zeker als ik even later merk dat volgens de folder die ik over de bus meekreeg op zondag geen bus rijdt. Gelukkig blijkt er morgenochtend een andere lijn te rijden, maar wel alleen om 10.20 uur. Ook probeert hij voor mij onderdak te regelen voor morgenavond, dat is helaas niet gelukt. Dus morgen maar op de bonnefooi verder. Nu ga ik mijn bed op maken en niet te laat naar bed.

24 juni
Vanmorgen vroeg op nog even een praatje gemaakt met Peter en Chris, twee Australiërs die een rondje Frankrijk doen op de fiets. Dan ontbijt en naar de bushalte, wel een half uur te vroeg, maar je weet het nooit. Na zo'n vijf minuten komen er drie dames op me af, de bus komt hier helemaal niet. Als ik ze de uitdraai laat zien, wijzen ze me naar li en re en na een tijdje weer li, maar dat is twee km lopen. Dan krijg ik een andere uitleg, naar re, eerste li, doorlopen tot aan de hoofdstraat, dan is li de bushalte. Ik ben benieuwd of ik de bus wel haal. Precies op tijd, op mijn uitdraai staat dat de bus tot het station gaat, dus daar uitgestapt en vandaar naar het punt van de route gelopen. Het is een pittig stukje om Poitiers uit te komen, maar daarna loop ik de eerste km's op een redelijk drukke weg, waar ik na vijf km gelukkig vanaf mag. Hier loop ik even mis want er is een nieuwbouwwijkje verrezen, waardoor er bij de rotonde een weg extra is. Gelukkig wijst een echtpaar mij de juiste route door hun wijkje en ik ben even later op de goede weg. Het is een mooie weg door bosgebied en langs rivier de Clautre. Wel zijn er aardig wat dagjesmensen met de auto ook op deze weg. Na 12.5 km kom ik aan in Nouaille Maupertuis. Hier is een festival medivale bij de oude abdij. Het is een verhaal verteld door een heks, met dans, acrobatiek, toneel, ruiterij, oude ambachten en allerlei kramen. Het duurt tot acht uur vanavond. Het festival is omdat op deze datum lang geleden, de oorlog tussen Engeland en Frankrijk eindigde. Ik heb een kaartje gekocht en heb een absoluut heerlijke dag. Ik heb zelfs toestemming gekregen om als iedereen weg is, mijn tentje hier te zetten. Aan het eind van het feest, koop ik nog een anderhalve literfles water, want dat is er morgen niet. Wel een wc (soort van poepdoos). Waar je na je behoefte, zaagsel in moet gooien. Om tien uur ''s avonds staat mijn tentje en lig ik plat. Er zijn nog steeds mensen aan het opruimen, maar ik slaap zo.

25 juni
Vanmorgen wakker op een doodstille wei, tot de klok van de abdij begint te luiden. Zes uur. Ik mijn tentje uit, eerst naar de wc. Kan intussen mijn luchtbed leeglopen. Tentje ingevouwen, eten en weer op pad. Over 20 km is er een hotel. Voor de zekerheid bel ik, antwoord apparaat, ik spreek in dat ik deze avond graag bij hen wil overnachten. Dus ik met goede moed naar gencay, ik loop binnen no time over een heerlijk landweggetje, net een beetje glooiend. Het is genieten. In Vernon neem ik voor de kerk mijn pauze. Even uit de zon. Het is maandag, dus...... Hierna ga ik de zon weer in. Volgens mij ben ik de enige gek die in die hete zon ga lopen. In Chire-les-Bois loop ik even te ver rechtdoor, het voelt niet goed dus op een deur geklopt en de weg gevraagd. Moet echt een stukje terug en dan li. Het laatste stuk valt me erg zwaar, een lange iets hogere glooiing voor ik in St. Maurice la-Clouere ben. Hier weer even een rustpunt in de kerk. In de kerk is het middenschip verhoogd met een meter vanwege het riviertje de Clouere, een heel raar gezicht. Nu nog maar drie km. Als ik bij het hotel aankom is alles dicht, wel staat er dat het terras open is. Ik neem daar dus maar even plaats, maar als er na een uur nog geen teken van leven is begin ik me toch wel bezorgd te maken. Ik telefoneer nogmaals en krijg weer het antwoord apparaat, een langere boodschap, waar ik niets van snap. Ik zie een eind verder twee dames staan praten en ga daar even op af. In mijn beste frans leg ik uit dat ik niet weet wat er gezegd word als ik het hotel bel, zou mevrouw willen luisteren en het mij uitleggen? Ik bel dus nogmaals en geef de telefoon aan mevrouw. Geen goed nieuws, ze zijn gesloten wegens een vakantie tot eind van de maand. Mevrouw weet ook geen ander adres in de buurt, ook geen camping. Als ik haar vraag of er een parkje is in Gencay waar ik mijn tentje kan neerzetten, kijkt ze bedenkelijk maar daarna zegt ze dat ik haar moet volgen. Honderd meter verder wijst ze me een heel smal steil aflopend paadje, kom, ik voorzichtig met mijn wheeley achter haar aan. Helemaal verscholen ligt daar een kleine overwoekerde picknickplaats aan de rivier. Er is zelfs een gebouwtje bij, waar een picknicktafel en een openhaard in staan. Als ik haar bedank (uit mezelf had ik het nooit gevonden), gaat ze weer terug naar haar huis. Ik inspecteer de ruimte, maak met grote bladeren de picknicktafel en bank schoon en zoek een fatsoenlijk plaatsje voor mijn tentje. Telefoon nu alleen gebruiken om even naar huis te appen. Batterij afgelopen nacht al gebruikt, gelukkig nog mijn solaroplader al heeft die niet zoveel vermogen. Na het eten nog even op het bankje bij het water zitten en dan maar weer plat.

26 juni
Vanmorgen wakker doordat een vrachtwagen over de brug denderde. Het is zeven uur. Ochtendritueel tent afbreken en eten en nu heel voorzichtig naar boven. Het is maar goed dat er bovenaan een paal staat, anders zijn ik en mijn wheeley weer zo beneden. Vandaag naar Chateau-Garnier, 15 km glooiende weg. Ik kom bijzonder vriendelijke autochauffeurs tegen, de ene roept bon voyage, de ander bon courage, er is er zelfs een die heel langzaam een stukje met me oprijd en dan Bravo zegt voor hij verder gaat. Na 7 km neem ik een pauze, er is een stuk redelijk gras in de schaduw, waar ik mijn plasticje op uitspreidt en met mijn rug tegen mijn wheeley tijd om mijn schoenen weer uit te doen. Wat drinken en eten en na twintig minuten weer verder. Na zo'n twee km komt er een fietster mij tegemoet die me begroet met bonjour en dan vraagt Compostella? Oui en nog wat moeilijk frans, zegt ze Nederland? Wel dat praat een stuk gemakkelijker. Ze fietst vanaf st Jean Pied de Port terug naar Nederland. Ze is daar met de fietsbus heen gegaan. Wel met een elektrische fiets. En ze woont in Breda. We wensen elkaar goede reis en vervolgen ieder onze weg. Het is vandaag weer erg heet, strakblauwe hemel. Dus ben ik blij als ik mijn eindpunt haal, alleen helaas het hotel is gesloten. Gelukkig heb ik een bordje met camping gezien. Ik dus de weg terug en het bordje gevolgd, het is maar vijfhonderd meter, er is een douche, toilet en.... elektriciteit. Verder minigolf, speeltuin, tennisbaan, basketbalveld, een meer om te vissen en ik ben de enige campeerder. Komt dat bekend voor? Nu nog eten en dan naar bed.

27 juni
net voor zes wakker. Lekker vroeg, en voor ik het weet loop ik weer op een glooiend weggetje. Helaas is het glooiende al vlug niet echt glooiend meer, heuvelachtig klinkt beter. In la Chapelle - Baton neem ik een rustpauze, een meneer vraagt me waar ik heen ga en prijst het volgende stadje Charroux erg aan, een mooi stadje. Inderdaad een mooi stadje. Ik heb geluk er is nog een bar open. Een Engelse pub, the middle inn, waar ik een Cola bestel. Hier kan ik wel even op adem komen. Helaas al voor ik mijn cola op heb komt het bordje ferme al tevoorschijn. Dus als ik mijn Cola op heb, schoenen weer aan en verder. Richting Anois, daarna ri Surin, hier staat in mijn boekje het teken van camping en gite, 2 km zw. Ik dus goed opletten of ik een aanwijzing zie. Nee hoor, als ik 4 km verder ben, is er een wegwijzer Surin. Ik dus van de route af. Na twee km ben ik in Surin, hier vraag ik het adres aanwijzend waar ik moet zijn. Het blijkt een gehucht een km verderop. Als ik door het gehucht loop, zie ik nog steeds geen aanwijzing en ik ben echt doodop. Er stopt een boer op zijn erf en ik vraag waar de camping of de gite is. Vorig jaar gesloten. Ik ben zo moe dat de tranen me in de ogen schieten. Gelukkig mag ik van de boer even uitrusten en brengt hij mij een literfles koud water die ik in een keer leegdrink. Intussen Heeft hij zijn vrouw gebeld en vertelt me dat ik mijn tentje in zijn tuin mag neerzetten. Ik ben nog nooit zo blij geweest. Als mijn tentje staat ga ik even in het gras liggen en val ik in slaap. De boer was terug aan het werk. 's Avonds wordt ik uitgenodigd om met hen te dineren. Wat een aardige mensen.

28 juni
Om zeven uur klaar om te vertrekken, de boer gaat naar zijn werk. Ik kan nog gebruik maken van het toilet en mijn flessen met water vullen. Na nog een heel hartelijk dank, gaan we beiden het erf af. Vandaag loop ik niet zover, over twaalf km is er een gite en camping. Ik krijg vandaag twee flinke heuvels voor mijn kiezen, dus besluit ik mijn stokken maar te gebruiken. Halverwege de dag komt mij weer een Nederlandse fietster tegemoet. Ze fietst niet de camino maar een rondje Frankrijk gepland. Ze verteld me dat de camping is gesloten, maar ze heeft in de gite geslapen, sleutel bij het gemeentehuis ophalen. Dat zal ik doen. Om goed kwart voor twaalf, ben ik in het gemeentehuis. Nee ik kan de sleutel nu nog niet krijgen, om vijf uur kan ik terug komen. Regels zijn regels. Het is intussen weer bloedheet, maar gelukkig is er een kerk. Er klinkt zelfs muziek uit de luidsprekers. Ik zoek een stoel, doe mijn schoenen uit en leg mijn voeten op een andere stoel. Niemand die me stoort, het stadje lijkt wel uitgestorven. Om drie uur gaat het restaurantje tegenover de kerk open en besluit ik de plat du midi te nemen, wijn en water en dessert zijn inbegrepen. Ik ben niet de enige die dit besteld. Na het eten loop ik nog wat door het stadje en om half vijf ben ik weer in het gemeentehuis, nu kan ik de sleutel wel krijgen, plus een plattegrond waar de gite is. Twee straten verder, een viertal treden af en daar achter. De treden heel voorzichtig met mijn wheeley af en dan kan ik eindelijk echt rusten. Internet doet het erg slecht tot niet. Een kort berichtje naar huis gaat nog net. Maar ik heb stroom, alles kan weer opladen.

29 juni
Weer op tijd wakker en op klokslag zeven stap ik de deur uit. Ik kijk wat zorgelijk naar de treden die ik op moet, maar net of het zo moet zijn, hoor ik een auto aankomen. Vlug ik het trapje op en gebaar of ze willen stoppen, het schijnt dat dit hun bedoeling ook is want zij verzorgen de borders en plantenbakken van de gemeente. Een van de mannen helpt mijn wheeley omhoog, je ziet, overal wordt voor gezorgd. Na een bedankje ik weer verder. Nantieul la Vallee ligt in een dal dus gelijk een flinke klim. De omgeving is echt mooi, bossen, velden en heuvels. Na vijf km wordt ik aangesproken door twee fietsers, Nederland? Ja hoor, het blijkt dat zij op de camping hebben overnacht, ondanks dat hij nog niet geopend is. De cafébaas in het dorp blijkt de eigenaar te zijn en die vond het prima. Ook zij vinden dat het qua pelgrims erg tegenvalt. Een aantal jaren geleden waren ze naar Rome gefietst en toen reden ze soms een stuk met een hele groep op. Ja iedere tocht heeft zijn eigen ritme. Ik loop rustig door, wel mijn stokken gebruikend want soms is een deel van de heuvel wel erg steil, vooral bij de haarspeldbochten, gelukkig is er niet veel verkeer op de weg. Bij Surpline is er een obstructie op de weg in de vorm van een Sleep auto die een auto probeert op te takelen, die tussen twee huizen staat, terwijl de takelwagen op het heel smalle weggetje staat. Terwijl ik sta te wachten, raakt de auto beklemd achter een hek. Ik kijk of er een manier is om verder te kunnen, ja een gat in de heg van het huis er tegenover, ik en mijn wheeley kunnen er net door. Ongeveer een km verder komt mij een auto tegemoet, ik gebaar dat hij niet door kan, als hij stopt leg ik in mijn beste frans uit dat er verderop een blokkade is . Na een merci keert hij en rijd terug. Mijn pauze neem ik op een brede stoep, in de schaduw van bomen met mijn voeten over de rand richting het riviertje dat ernaast stroomt. Schoenen weer uit, een muesli reep en water. De rivier komt niet tot de rand want er is een dam van zand en stenen opgeworpen. Plots komt er een man onder mijn voeten tevoorschijn, hij kijkt net zo verbaast als ik. Ze zijn de onderkant van de brug aan het renoveren. Ik stap weer op ga verder heuveltop heuvelaf. Op vier km voor Agnieu zie ik langs de kant van de weg een stukje mooi gras in de schaduw dus ik mijn wheeley aan de kant en mijn plasticje op de grond. Tijd voor een yoghurtje. Ik zit net komen er twee heren uit een poort iets verder lopen. Bonjour, Comme est? Ik ben moe en neem even rust. Die zin kan ik in perfect frans zeggen. Do you speak English? Ja dat spreek ik zelfs nog beter. Het blijken engelsen te zijn, hij gaat zijn vrouw vragen om koffie te zetten en ze lopen weer weg. Ik eet mijn yoghurtje als ze terugkomen en mij zeggen binnen te komen. Zijn vrouw heet Sally, terwijl de heren aan het werk gaan, kletsen Sally en ik. Ze hebben twee jaar geleden dit huis gejocht en zijn nu met de laatste werkzaamheden bezig. Haar man werkt zes maanden per jaar op zee en nu heeft hij dus lang vrij om dit huis op te knappen. Ze willen hier definitief gaan wonen. Als de koffie klaar is komen de heren ook binnen. Patrick (als ik de naam goed onthouden heb) is haar echtgenoot. Sean is aannemer. Die verteld dat hij een familie kapel, flink vervallen heeft gekocht en dat hij die weer helemaal in de oude stijl wil renoveren maar er dan kamers en verdiepingen in wil maken om er te gaan wonen. Hij is er erg enthousiast over. Na een half uurtje stap ik weer op, leuk dat ik zulke mensen ontmoet. In Agnieu hoop ik dat er inderdaad een bordje staat met camping die richting uit, anders loop ik weer km's te zoeken. En niets vinden. Gelukkig de camping staat in ieder geval aangegeven en na twee km ben ik er. Er staat een bordje bellen aub. Als de kampeigenaar Sean, komt is het eerste dat hij vraagt, do you speak English. Wel dat is voor ons allebei plezierig. Ik krijg een schaduwrijke plaats aangewezen, een rondleiding waar alles te vinden is en een flesje water. Er is een bar/restaurant aan het zwembad. Ik neem een tosti want ik heb niet veel brood meer. Morgenochtend naar het dorp. De douche is erg welkom en als mijn tentje staat naast een tafel met vier stoelen neem ik er twee van in beslag, zodat mijn voeten lekker hoog kunnen liggen. Om zeven uur ''s avonds neem ik een korte duik in het zwembad en raak aan de praat met vier engelsen, Mike, Ian, Edgar en zijn vrouw Jo. we eten met zijn vijven, erg gezellig. Om half elf breken we op