2019 vierde reis 6

2019-6

11-9

Vandaag begin ik met een klim van 300 meter, het is gelukkig wel droog maar erg koud door de wind. De klim begint langzaam stijgend, met soms een kort steil stuk. Vooral op die korte steile stukken liggen de meeste losse stenen. eenmaal boven lopen we bijna gelijk 100 meter steil naar beneden. Daarna gaat het geleidelijk verder. Ik heb nu ook tijd om te genieten van de omgeving, we lopen tussen de koeien en paarden in. Na de berg weide lopen we door een bos, soms heel smalle paadjes en dan weer een enorm breed pad. En met breed bedoel ik echt breed wel zo'n 20 meter. Ik haal Ruby in een zeg haar dat ik nu wel een bankje zou willen tegenkomen om even te rusten. Ik had het eerder moeten zeggen, want nog geen 100 meter verder staan er weliswaar geen bankjes maar wel een picknick tafel met paaltjes als stoel. Er tegenover staan versierde boomstammen, als ik in Amerika of Canada was zou ik ze totums noemen. Ik daal na een kleine pauze weer meer naar beneden en zie op mijn pad een werkelijk koninklijke slak, gitzwart, 13 of 15 cm lang, en ze glijd met opgeheven kop over mijn pad. Ik trap er bijna op maar weet mijn voet net iets verder weg te zetten. Als ik erover nadenkend doorloop, krijg ik spijt dat ik er geen foto van gemaakt heb. Maar alleen het zien, is al een geschenkje van moeder natuur. Als ik Ruby later vraag of zij de slak ook gezien heeft, blijkt zij zich ook hebben verwonderd over zijn lengte. Ze was ook bijna op hem getrapt. We lopen samen nog even door, maar dan scheiden onze wegen zich weer voor even . In San Juan neem ik een lunch pauze. Kitty, Trudy en Ruby zitten ook op het terras dus sluit ik me bij hem aan. Met vieren vertrekken we, Kitty en Trudy lopen sneller en ik loop mijn eigen tempo, nog iets meer dan 5 km naar Atapuerta. Dit is grotendeels vlak dus goed te doen. In Atapuerta is de herberg vlug gevonden, het is ook maar een klein gehucht. Als ik ingecheckt ben kom ik Jolanda ook weer tegen. Zij zou eigenlijk in San Juan overnachten, maar daar was zij zo vroeg dat ze ook doorgelopen is. Er is hier de mogelijkheid om in het restaurant een pelgrimsmenu te bestellen vanaf 19.00 uur dus ga ik rond die tijd naar het restaurant en daar tref ik Kitty, Trudy en Ruby aan samen met Christian een Nederlander. We hebben het erg gezellig met elkaar. Het eten is lekker, een driegangen menu met tiramisu als toetje. Het valt me alleen op dat soep hier vaak koud wordt gegeten. Moet ik nog aan wennen. Ruby is onderweg gevallen en heeft veel last van haar knie, daarom is ze op zoek geweest naar een pharmacie .Helaas is die hier niet dus geef ik haar wat pijnstillers van mij als we terug zijn in de herberg. Het is tijd om mijn bed weer op te zoeken.

12-9

Ik heb me verslapen. Was om 4 uur klaarwakker en daarna weer in slaap gevallen. Nu pas weer om 6.50 uur wakker dus me vlug aankleden, ontbijten en wegwezen. Ruby heeft vanmorgen van Christian een knie brace gekregen en van mij pijnstilling. Ik ben de laatste die de deur achter zich dicht trekt . Ik begin weer met een klim, deze keer niet geleidelijk en zeker geen gemakkelijk pad, het is meer bergbeklimmen. Van het ene stuk rots op het andere, kijken hoe je het beste boven komt. Als ik op de top ben heb ik wel een prachtig zicht op Burgos, goed het is nog steeds 18 km gaan, maar het ochtendlicht dat op de vallei valt is magnifiek. Het dalen is precies even moeilijk als het klimmen en voor je voeten een knieën veel vermoeiender. Na 6 km ben ik in het volgende dorp, het eerste waar ik naar uitkijk is de bar, die is er gelukkig een wie zitten er al? Jazeker Kitty en Trudy, ook Connor en jongen die ik al eerder in hun gezelschap heb gezien. Even later kwam ook Ruby erbij. Na de koffie weer op pad, Jolanda had me de vorige dag verteld dat ik niet de officiële route moest lopen maar het alternatief de Burgos river trail, ik heb hem op internet opgezocht om te zien waar ik van de route af moet. De echte route gaat n.l. en groot deel langs de ad verreweg en industrie terrein. Ik heb dit ook met de anderen besproken en zij wilden ook liever langs een rivier dan een industrieterrein. Bij de splitsing, waren er meer die hetzelfde idee hebben een en aantal volgden gewoon de voorgangers. Ik geloof dat er maar een beperkt aantal niet langs de rivier zijn gegaan. Het is een mooie wandeling en behalve en drukke weg die ik oversteek een heel rustige weg. Het laatste stukje is door een park langs de rivier. Ik heb gekozen voor de herberg bij de kathedraal, die ik ook bezichtig. Heel veel kunst en bladgoud, meer een museum dan een kerk. Wel heel mooi. Na de bezichtiging, neem ik pizza in het barretje tegenover de herberg, hier ontmoet ik Peter, hij ziet dat ik Buen Camino gebruik en vraagt mij hem hierbij te helpen om dit ook op zijn telefoon te installeren en een beetje wegwijs te maken . Ook loop ik Rianne en Jolanda tegen het lijf. Na een tijdje gekletst te hebben ga ik naar mijn bed, voetje hoog met ijs erop. Ik lig op de kamer met Connor, Kitty en Ruby en nog drie anderen. De vrouw tegenover mij heeft geen rugzak bij, maar een grote koffer. Ze wandelt met een dagrugzakje.
Haar koffer wordt iedere dag na gebracht. Om 22.00 uur gaat het licht uit. Slaap lekker.

13-9

Slaap lekker heeft niet geholpen, vannacht 3 keer wakker geworden van een feestje op straat. Op een gegeven moment wakker en hoorde andere pelgrims, oké 6 uur dus ik mijn pijnstillers ingenomen, mij aangekleed en naar de toilet. Maar toen ik op de kamer kwam sliep iedereen nog dus ik een blik op mijn telefoon voor de tijd, ja hoor geen 6, maar 5 uur. Ik had mijn slaapzak al ingepakt, maar die heb ik weer uitgepakt en met mijn kleren aan maar weet op bed gaan liggen. Om 6 uur ging het licht aan dus toen wel uit bed. Aan de overkant een ontbijt en nu op weg. Ik loop een stuk met Ruby op. Kitty komt later want die wilt vandaag eerst naar het museum evolutie of mankind, daar zouden ze het oudste skelet van een neanderthaler hebben. Ik voel me door mijn slechte nachtrust, al moe voordat ik begin. Dat merk ik ook aan mijn lopen. Het is 10 km naar het eerst volgende dorp en het zijn lange kilometers. Al is de omgeving nog mooi. We komen voorbij leuke en mooie beschilderingen. O.a en waarop Einstein, Gandhi en Martin Luther King staan. Ik maak er zeker een foto van. In het volgende dorp zie ik een barretje en vind een plaatsje op het terras, koffietijd. Even later komt Ruby ook. Terwijl zij haar bestelling doet wordt ik begroet door Caroline, zij heeft hier overnacht en begint nu aan haar 20 km, ze dacht al dat ze mij zag zitten, dus is ze even de weg over gestoken. We maken een foto met ons drieën en daar gaat ze. Een en al enthousiasme. Na onze koffie gaan Ruby een ik ook weer verder. Het volgende dorpje hebben we zo bereikt, hier steekt net en kudde schapen de weg over. Even verder staat een kleine kapel, als ik er binnen ga, kan ik een stempel in mijn pelgrimspaspoort halen en krijg ik van een nonnetje een Maria medaillon, 2 kussen op mijn wangen en is er ook een priester die iedere pelgrim zegent. Hierna begint de Meseta, 145 km open land waar in het voorjaar het graan en de maïs groeit, maar nu alleen maar kale akkers zijn. Het waait er altijd. Het grindpad stijgt geleidelijk gedurende 3 km, om na een korte onderbreking plots stijl af te dalen, los grind is dan niet echt een veilig gevoel. Na het stijle stuk gaat de daling net zo geleidelijk door als de stijging vooraf. Ik ben blij als ik op de plaats van bestemming aankom. Bij het eerste bankje wacht ik op Ruby, voor haar is de afdaling veel erger. Als ik haar zie verteld ze dat ze zijwaarts naar beneden is gegaan. Samen zoeken we de herberg op, waar we ook voor Kitty al een bed bespreken. We hebben een kamer voor ons drietjes, zeer luxe. Ruby stuurt en berichtje naar Kitty. Maar die is nu pas in het vorige dorp, ik weet niet wat ze nu doet. Het is voor haar nog 7 km omhoog en omlaag. Ze is wel fitter dan wij zijn, maar toch. Rond 18.00 uur komt Kitty binnen. Ze heeft vandaag 23 km gelopen. Zij en Ruby gaan ergens pizza eten, en ik kook mijn eigen eten. Rijst met ui, courgette, paprika en tomaat. En yoghurt als toetje. Nog even mijn verhaaltje en het is weer bedtijd.

14-9

Vandaag een maand geleden begonnen met lopen en nu er 600 km opzitten, nog 496 km.
Het is een dag met veel verschillende emoties, het eerste stuk was ontzettend lang een op een gegeven punt denk ik waar blijft het volgende stadje toch. Niets te zien terwijl ik er toch in de buurt moet zijn. En plots uit het niets zie ik een kerktorenrje boven een heuveltje op duiken. Wauw, dat is echt een verborgen schat. Ik stop bij de eerste bar die ik zie, Kitty zie ik al zitten een terwijl ik haar gezelschap hou, begint de kelner en lied te zingen, echt geweldig. Ik heb er een video van gemaakt. Nadat Ruby ook gearriveerd is gaat Kitty na een tijdje verder, ik blijf nog even bij Ruby, zij moet echt nog meer pauze nemen voor ze verder gaat. Als ik het stadje uitloop neem ik de weg en denk dit bevalt mijn voeten prima, maar helaas, ik heb niet opgelet en moet terug om het pad naast de weg te nemen. Wel dat heb ik geweten. Het is een ontzettend naar pad, en terwijl ik het omhoog loop, wordt ik belaagt door ontelbare vliegen, op mijn armen, mijn gezicht, vreselijk. Als ik een eind op het pad ben dat alsmaar stijgt, valt me op dat de weg benden gewoon parallel loopt. Het stuk naar de top is zo slecht dat ik alleen maar bos op mezelf ben, dat ik niet gecontroleerd heb waar de weg naar toe gaat voor ik het pad op gegaan ben. Ik wilde alleen maar naar beneden. Uiteindelijk eindigt het pad op de weg, ik kan wel op mijn knieën vallen van dankbaarheid. 2 km verder kom ik voorbij een ruïne van een abdij, een deel ervan is herbouwd tot een herberg. Ik maak er foto's van. Na nog een aantal km ben ik in Castrojeriz. Nu nog op zoek naar de municipal, waar Kitty is. Ik vind Kitty maar de municipal is vol dus gaan we op zoek naar een ander onderkomen. Het wordt Casa Grueve, ze hebben precies nog 4 bedden, want ook Trudy heeft zich bij ons aangesloten. Ruby heeft het heel slecht vandaag. Ze komt een uur later aan. Ruby, Kitty en ik gaan samen uit eten, het diner is een verrassing, heerlijk en dat maar voor 11 euro. Terug in de herbergherberg het bedtijd. Ik slaap op een twee persoons kamer met Lydia ik heb haar gisteren onderweg gezien.

15-9

Wakker geworden om 5.45 uur, Lydia is al op. Zij wil om 6 uur vertrekken. Als zij vertrekt, sta ik op en zorg voor mijn spullen, als ik in de keuken kom, zit Trudy met haar voet in een emmer water. Ze heeft last van haar enkel. Ik eet mijn ontbijt en even later komt Kitty beneden. Ze verteld dat Ruby vandaag niet verder gaat, en morgen zeer waarschijnlijk met de bus naar Fromista gaat waar ze ook een dag rust neemt. Kitty blijft bij haar. Ik neem afscheid van hen en vertrek naar Boadilla del camino. Gelijk na Castrojeriz krijg ik een heuvel te beklimmen, 12% gedurende 1050 meter. Dus rustig aan beginnen. Op de top heb ik een mooi uitzicht over de omgeving. Na 300 meter gaat het met 18% in 350 meter naar beneden, daarna in een langzamere daling. Na 11 km kom ik bij een hospital peregrinos, de deur is open en ik zie er mensen binnen. Ik vraag of hier een mogelijkheid is om koffie te drinken, ja hoor, help jezelf. Ik raak in gesprek met de jongeman, die verteld dat dit een herberg is van een Italiaanse congregatie. Het blijkt tevens een kerk te zijn. Wel heel primitief, want er is geen elektriciteit of licht. Wel veel vriendschap. Er melden zich pelgrims die hier overnachten, maar ik ga verder naar het dorp, waar ik een restaurantje opzoek om iets te eten. Ik Whatsapp nog even met Paul en daarna ga ik weer door, nog 8 km. Terwijl ik onderweg ben begint het steeds harder te waaien en tegen de tijd dat ik bij Boadilla del camino ben, stormt het een begint het te regenen. Ik ben juist op tijd gearriveerd. Ik ben ook de eerste in de herberg en kan dus op mijn gemak douchen en me installeren. Mijn verhaaltje schrijf ik onder het genot van een glas wijn in de bar. Waarna ik op bed ga rusten en mijn medepelgrims zie binnenkomen. Om 18.30 uur kan ik in het restaurant in het dorp aanschuiven voor het pelgrimsdiner, ik kijk er al naar uit

16-9

Op tijd wakker en goed geslapen, dus met goede moed op weg. Na Boadilla uit gelopen te zijn, is het een tijdje over de weg. Daarna weer een stenig pad op, na een tijdje lopen we langs en kanaal, Canal de Castilla. Dit blijft zo tot Fromista, hier geef ik een boodschap af in de auberge municipal voor Ruby en Kitty. Zodat ze mijn telefoon nummer hebben, want er komt geen e-mail door. Na koffie met een heerlijk belegd broodje genuttigd te hebben, ga ik verder. Zodra ik Fromista uit ben wordt het gelijk en stenig pad langs de weg. Af en toe van de weg af als we door een dorpje lopen, maar het is enorm eentonig. Als ik in Villacazar de sirca ben, neem ik even een rust o.k. te bedenken wat ik wil. Nog 6 km verder of hier stoppen. Na het volgende plaatsje, is er gedurende 12 km niets, volgens het boekje en de app, geen water en geen schaduw. Terwijl ik hierover na zit denken nemen en aantal Spanjaarden ook plaats op het muurtje. We raken aan de praat en al rustend, besluit ik om nu door te gaan. Een van de Spanjaards zegt, "Chica, als je aankomt krijg je een wijn van mij". Ik geef lachend aan dat het dan wel witte wijn moet zijn. No problem krijg ik terug. Zij zijn eerder op weg dan ik, maar ik ben ook niet zo snel als zij. Onderweg kom ik nog een Canadese tegen, ik loop met haar Carrion les Cordes in. Het is even moeilijk om de herberg te vinden, maar als we er uiteindelijk zijn, wordt ik gelijk aangeroepen, he chica we have a deal. Op hetzelfde moment roept Rianne mij. We nemen plaats bij chico zoals ik hem noem. Hij blijkt in dezelfde herberg als ik te zitten. Zijn naam blijkt Robert te zijn. De anderen heten Carla, Anna, Feliz en Julian. Ze komen uit Burgos en hebben 2 weken vakantie. Eigenlijk wilde Carla de camino lopen, maar niet alleen dus heeft ze haar collega's gevraagd of die samen met haar wilde gaan. Feliz heeft onder beide voeten en grote blaar dus is hij naar de ehbo hier gegaan en zijn voeten zitten helemaal in het verband. Ik gaboodschappen doen voor morgen, vooral water, en even later naar mijn kamer een neem contact op met thuis, waarna ik na het eten op mijn bed plof. Het is weer avond.

17-9

Wel vandaag wordt het dus een hete dag, 28 graden. Ik vertrek dus vroeg, voor 7 uur loop ik al op straat. Heb een ontbijt genomen in de bar en ben op weg. 3 liter water bij me, wat voor enige aanpassing in mijn rugzak zorgt. Ik loop het dorp uit achter al de andere pelgrims aan. Ik schat zo'n twintig. Na 2 km loop ik door een mooi bos en vraag me af of we wel goed lopen. Tenslotte zou er geen schaduw zijn. Na 9 km is het bos flink uitgedund naar nog enkele bomen. Ik zie een picknick plaats en neem daar mijn rust. Eet en drink iets, waarna ik verder ga. Vanaf nu is er inderdaad geen schaduw meer te bekennen en begint de zon flink te branden. Ik drink na iedere ongeveer 2 km 200 ml water. Na weer drie km is er nog een picknick plaats met iets schaduw dus dit wordt mijn 2de stop. Hierna nog 6 km. Het is afzien en nergens iets van een dorp te bekennen, tot ik een heuveltje op loop en in de verte een torentje lijk te zien. Het torentje is toch nog 3,5 km verder weg en geloof me alles doet zeer. Zelfs ondanks mijn goed koppijn van de hitte. De laatste km gaat weer over een ontzettend slecht pad. Maar ik ben er. En ik ga echt niet verder. Ik ga eerst naar de bar voor een kop koffie en daarna meld ik me bij auberge Real. Als ik me gedouched hebt en weer op het terras plaats neem, hoor ik, he chica Dutch girl. chico Robert en zijn maatjes zitten er ook. We drinken weer een glas wijn. Het pelgrimsmenu voor de avond wordt in het restaurant 70 meter verderop geserveerd. Ik ga er in mijn eentje naar toe, maar ik ben niet de enige die aanschuift. Vanavond op tijd naar bed. Morgen dan weer fit voor de volgende etappe.