2021 vijfde reis 3

21 juni

Na het ontbijt op weg naar O Cebreiro. Als ik de deur uit stap is het droog en valt mijn oog op een standbeeld van Jacobus waaronder de afstand naar Santiago en naar st. Jean de la Porte. Daar moet ik natuurlijk een foto van maken. Nog voor dat ik het gehucht uit loop begint het alweer te miezeren. Zoiets van ik wil wel maar kan niet. Het nodigt niet uit om veel stil te staan. Net voor Las Hereras begint het ook flink te waaien en even later gaat het miezeren over in een flinke regenval. Ik neem een pauze in Las Hereras en bekijk mijn mogelijkheden, ik weet nog niet wat het beste is als ik weer verder ga. Voorlopig het pad naar volgen. Ik ben nog steeds aan het stijgen. Bij de afslag naar La Faba, worden de lopers naar beneden gestuurd en de fietsers rechtdoor. Ik volg de fietsers nog maar even. Na nog een kilometer of 2, is er weer een mogelijkheid om te kiezen. Ik kom Mariasa weer tegen, zij adviseert om de weg naar La Laguna te nemen, het is wel langer, maar de klim voor La Faba is normaal genomen al heftig, maar nu met de regen nog erger. We zijn niet de enige op de weg, alleen de jonkies gaan de uitdaging van La Faba aan. De regen en wolken waar we door lopen maken dat we niet verder dan 5 tot 10 meter kunnen zien. Maar uiteindelijk zijn we in La Laguna waar een barretje is dat vol natte, koude en vermoeide pelgrims zit. Maar ze hebben er heerlijke koffie en cake. Lynne komt even later ook binnen. Als ik vertrek zie ik Eleanor nog even, zij is samen met een kennis wel via La Faba gekomen. Knap hoor. Ik loop samen met Lynne door naar O Cebreiro. Het is heel jammer dat het zo ontzettend regent en mistig is, want dit plaatsje is een beschermd cultuur gebied. Er staan hier oud Gallische huizen, zelfs een fort. Maar je ziet alleen schaduwen. Erg jammer. De herberg is echter heel modern, beetje koud aandoent, maar wel weer een bed.

22 juni

Vandaag nog steeds regen en mist. Volgens insiders is het 70% van het jaar mist en nevel op O Cebreiro, alleen niet zoveel regen. Ik ga eerst even naar de bar voor het ontbijt, Lynne is daar al. Om 9.00 uur zijn we op weg, af en toe sta ik stil om te kijken of er al enig zicht is over de omgeving, maar nog steeds niet echt. Het is maar een heel lichte regen en soms zelfs een tijdje droog. Maar de mist blijft hangen en daar wordt je ook naar van. Na 8,5 km ben ik op de Alto do Poio, dit is de hoogste top die ik moet beklimmen. Ook hier is het weer erg druk in het barretje. Ik zit aan een tafel met 4 Spanjaarden als Mariasa ons gezelschap komt houden. Ik heb 2 spiegeleieren met brood besteld met koffie. Iedereen aan tafel heeft wel iets van eieren besteld. Het smaakt bijzonder goed. Als ik weer wat opgewarmd ben, trek ik mijn regenjas weer aan en ga voor de laatste 3,5 km naar Fonfria. Het klaart langzaam op en ik kan steeds iets meer zien van de omgeving. In Fonfria bij de herberg zijn Mariasa en Lynne ook weer van de partij. Na het inchecken en het uitzoeken welk bed, ga ik onder de douche, een stortdouche en warm, heerlijk. Voor ik begin aan het schrijven, plaats ik ook een stukje in het gastenboek en zie dat Eleanor hier afgelopen nacht heeft geslapen. Langzaam komen er steeds meer pelgrims binnen. Zij hebben vandaag meer kilometers gelopen dan ik. Mariasa, Lynne en ik besluiten om gezamenlijk te dineren. En pelgrimsmenu waar je u tegen zegt. Terwijl we aan tafel zitten, worden we vergast op een optreden van 2 gitaristen die ook nog goed kunnen zingen. En heerlijke afsluiting van de avond op deze manier.

23 juni

Rond 7.00 op. Het ontbijt nemen we weer met ons drietjes, waarna we afscheid nemen van Mariasa. zij loopt vandaag door naar Sarria, terwijl Lynne en ik inTriacastela stoppen. Als we vertrekken is het net droog, maar wel mistig en erg koud door de wind. Ik heb voor de zekerheid mijn regenpak maar weer aan. Het pad is goed te lopen, om te beginnen niet klimmen of dalen, dus schieten de eerste kilometers lekker op. Maar na 3 km begin ik aan een heel lange sterke daling. Af en toe stop ik om eens rond te kijken, niet dat ik al ver kan zien, maar ik spot wel een arend boven mijn hoofd en als ik wat verder daal, zie ik ook een hert in het veld. Niet goed genoeg om er een foto van te maken, maar toch. De mist verdwijnt langzaam terwijl ik verder aan het dalen ben. In Fillobal, een heel klein gehucht, is er zowaar een herberg en een restaurantje. Het is nog steeds koud dus een kop koffie gaat er wel in, en binnen is de kachel aan. De volgende 3,5 km zijn dodelijk voor mijn knieën. Steil en modder, terwijl intussen de zon doorkomt loop ik in de schaduw van eiken en kastanjebomen. Ik loop door Pasantes, wat eigenlijk wel een toepasselijke naam is voor al die pelgrims die hier passeren, naar Hiram ook een klein gehucht maar wel beschermt cultuur gebied vanwege een heel oude boom en een paar Gallische huizen en schuren. Nog 1 km en ik ben in Triacastela mijn einddoel voor vandaag. Ik heb 600 meter gedaald in 9 km en mijn Li knie doet flink pijn. Lynne heeft het grootste gedeelte van de afdaling over de weg gedaan, maar we hebben hier afgesproken. We koken en eten gezellig samen. Er is hier in het stadje en fysiotherapeut waar Lynne al een afspraak mee heeft en ik vraag daar om advies. Pijnstillers en een brace, bij de apotheek hebben ze die, dus kan ik morgen weer verder.

24 juni

Om 6.30 uur twinkelende mijn alarm weer. Na een ontbijt weer op weg. Heerlijk, weer een hele klim, daar zit ik echt op te wachten. Maar goed rustig aan, dan kom ik ook boven. 150 meter in 3,5 km en daarna 100 meter in 2 km weer naar beneden. Hierna gaat het geleidelijker. Het is heerlijk weer een ook de omgeving nodigt uit om te fotograferen. Terwijl ik de steilste klim net achter me heb en denk nu even een bankje, ga ik linksaf en zie na honderd meter niet een bankje maar een halfronde bank van zo'n 7 meter om een waterbassin, waar op de rotswand een grote st Jacobsschelp is geplaatst. Tijdens mijn pauze komen er meerdere pelgrims naar boven die allemaal even een rustpunt kunnen gebruiken. 4 jonge Franse meisjes en een gemêleerd gezelschap Spanjaarden. Het valt me op dat er veel jongeren lopen. Zij vertellen me dat veel scholieren die hun highschool hebben afgesloten al half mei vrij zijn en dus nu alle tijd hebben om de camino te doen, staat goed op hun CV. Ik had al eerder zoiets gehoord en het blijkt inderdaad in Spanje iets uit te maken. Na mijn rust ga ik weer verder, nog wel wat klimmen maar beduidend minder. De afdaling is weer een ander verhaal, soms een heel steil stukje dan bijna vlak en daarna weer steil. Ik ben blij met de vlakke stukjes ertussen, maar meer geleidelijker naar beneden verdient mijn voorkeur. Ik word door 2 rennende tieners op een erg steil stuk naar beneden ingehaald en denk, stel dat ik mijn rugzak als slee zou gebruiken, zou ik dan heelhuids beneden komen of mijn nek breken. Ik doe het maar niet want het is zo steil dat ik de eerste de beste bocht al zou uitvliegen en wel heel snel ergens diep beneden liggen, maar zonder te weten wat er van mij over blijft. Gewoon dus langzaamaan verder lopen. Dit is het langste steile stuk, dus ben ik echt blij als ik het achter me kan laten. Hierna kan ik echt alles weer aan. Weilanden met koeien, mooie vergezichten, kleine dorpjes. Ook kom ik Lynne weer tegen. We lopen samen een tijdje op en splitsen bij de koffie weer uiteen. Na 6 uur lopen komt Sarria in zicht. De laatste kilometers gaan langs de weg, wel op een iets hoger gelegen voetpad. Op weg naar de herberg is de weg afgesloten, maar de omweg voert me langs een mooi parkje aan het water. Nog een stijgende weg en een trap naar boven en daar is mijn onderkomen voor de nacht.