27 tot 30 juni

27 juni Villa Cha- Tales

Gisteravond nog met zijn allen nar de zonsondergang gekeken. Daardoor pas om 22.00 uur naar bed. Vanmorgen loop ik langs de waterlijn op het strand, tenslotte wil ik wel mijn voetstappen hier achterlaten. Als ik na 7 km in Villa Nova ben, heb ik eigenlijk al genoeg oceaan gezien. Terwijl ik een kop koffie drink, kijk ik op mijn telefoon hoe de route verder gaat in vergelijking met de central route. Ik kan van hieruit nog oversteken. Na enig gedub besluit ik toch de centralroute te nemen. Het duurt even voor ik door heb hoe ik moet lopen,maar dan ben ik ook onderweg. Ik loop een heel eind op met een aquaduct uit de Romeinse tijd,waar water vanuit Monastir naar de kust werd vervoerd. De bewegwijzering laat het soms afweten waardoor ik vaak moet opzoeken waar ik ben, af en toe roept een portugees "Santiago"? Waarop als ik ja knik, een richting wordt gewezen. Ze zijn hier echt verzot op kinderkopjes, ik loop er bijna 60% van de route op. Als ik denk ik moet er toch bijna zijn,zoek ik de herberg op maps.me, oeps toch niet op de route. Nog 5 km te gaan. Ik loop nu met mijn telefoon in mijn hand en volg gedwee de pijltjes die daarop verschijnen. Ik kom er dus wel. Het is erg druk bij de inschrijving, maar ik heb een bed. Van de 11 personen op de slaapzaal zijn er 10 overgestoken van de kustroute naar de central. Later spreek ik er meer die hetzelfde hebben gedaan, en ze zijn allemaal op de een of andere manier onderweg verdwaald. Ik eet in het restaurantje tegenover de herberg, als ik uitgegeten ben, wordt ik door de eigenaresse uitgenodigd om in de ruimte ernaast te gaan kijken. Ze heeft daar een klein museum ingericht over de jaren 50 en 60 als eerbetoon aan haar grootvader. Erg leuk, er staat ook een Vespa in zoals mijn vader ook had. We praten wat na over die tijd, waarna ik terug naar de herberg ga, Paul app en daarna nog wat schrijf. Welterusten.

28 juniTales - Portela de Tamel

Wakker gemaakt voor mijn wekker afloopt,maar meteen opgestaan. Ik eet een banaan, sinaasappel en wat koekjes. Klaar voor weer een dagje lopen. Het is nog wat fris maar het uitzicht met de nevel over het land is prachtig. Je zou bijna blijven staan kijken tot hij oplost. Het is een mooie dag, met prachtige vergezichten. Helaas komen de kinderkopjes ook weer tevoorschijn, je zou denken dat ze de doorgaande wegen wel zouden asfalteren,maar het gekke is dat juist de heel rustige wegen asfalt hebben. Na veel kleine gehuchten komen we in Barcelos, en heel mooi stadje, waar een grote rivier doorheen stroomt en een fort om de stad in vroeger tijden te beschermen. Het is er gezellig druk, ik kom veel pelgrims tegen die hier allemaal hun lunch bij een of ander restaurant gebruiken. Volgens mij, komen we elkaar straks allemaal weer in de herberg tegen. Het was mijn bedoeling om na 19 km te stoppen, maar daar ben ik al om 12.30 uur en ze gaan pas open om 16.00 uur. Er is hier niets anders dan die hostel, dus besluit ik om voor de volgende herberg te kiezen. Dus nog 7 km. Deze loop ik op de enige zandweg in deze etappe. Als ik in Portela de Tamel aankom is het nog even zoeken, maar als ik er ben, blijk

ik gelijk te hebben met mijn eerdere gedachte, iedereen uit Lates is hier. Ik slaap met 5 andere meiden op de kamer. De jongste zijn 18, de anderen begin 30. Ik ben echt een oudje. Ik ga straks samen met Dermod en Rod, allebei uit Ierland, in het restaurant eten.

29 juniPortela de Tamel - Ponte de Lima

Om 6 uur wakker en klaar om verder te gaan. Te beginnen met een kleine klim waarna een langere afdaling volgt,het is mooi om te lopen, als ik door een klein gehucht loop, passeer ik de restanten van wat eens een klein verdedigingswerk is geweest. Het grootste deel zijn er weer kinderkopjes, behalve in een langgerekt dorp. Volgens de app zou er in de 4 a 5 km koffie zijn, maar alleen na drie km heb ik koffie, ik bestel ik een tosti met ham en eet daar de helft van op, de andere helft krijg ik in een zakje mee. Achteraf gezien en goed besluit. Als ik na 10 km een pauze op een rotsblok neem, komt Somin mij ineens voorbij lopen. Ze had ook genoeg van de kustroute. Ik hou me aan mijn pauze en zij loopt met een andere pelgrim op. Na een tijdje sta ik ook weer van mijn rotsblok, gord mijn rugzak weer om en vervolg mijn weg. Het is gelukkig niet constant steen en asfalt. Omhoog en omlaag gaat over zand met stenen. Soms loop ik door zowel wijngaarden als maisvelden. Die twee schijnen het goed samen te kunnen vinden. Als ik weer tussen de druiven door loop kom ik Somin weer tegen, Dean de andere pelgrim loopt te snel voor me zegt ze. Dus lopen we samen verder. De koffie kunnen we vergeten maar we naderen Ponte de Lima. Het is een mooi maar klein stadje, met een lange brug over de rivier de Lima. De herberg ligt net na de brug. Somin wil vanavond koken dus naar de shop, het is een heel klein winkeltje een ziet er niet uit, maar ze hebben alles wat ze nodig heeft. We eten samen met Malinka, volgens mij uit Duitsland. Als we alles opgeruimd hebben gaan we naar de slaapzaal.De bedden zijn erg hard en de kussens zijn zo dik dat je er absoluut niet mee kunt slapen. Maar we doen het ermee.

30 juni Ponte de Lima - Rubiães

Het was een erg rommelige een koude nacht, niet veel geslapen en dat terwijl vandaag volgens zeggen de zwaarste etappe wordt. Maar goed, een banaan en een kiwi als eerste ontbijt. Op 2 km is een cafeetje waar koffie en ontbijt is. Somin en ik lopen samen op.De eerste km's zijn best prettig, weinig steen en leuke paadjes. Op 8 km is voor iedereen de volgende stop, want de volgende km's worden zwaar. 400 meter klimmen over een smal paadje met grote keien en rots en bijna steil naar boven. Op een heel steil stuk, heb ik bijna het idee dat ik op mijn knieën de volgende kei op moet. Zo hoog kan ik echt niet stappen. Het is net alsof je met 1 voet in de stijgbeugel je andere been over het paard moet krijgen. En ik weet dat ik dat ook niet kan. Dus schuifel ik naar de andere kant van het pad om op een iets lagere steen te komen. Helaas blijkt deze niet vast te liggen en begint die te rollen. Om niet achterover omlaag te vallen, gooi ik me om zodat ik op mijn billen terecht kom, wat beter is dan achterover op mijn hoofd. Mijn rugzak zit nu vast tussen twee stukken rots, maar Somin helpt me weer op. Gelukkig niets gebroken ofzo . Langzaam gaan we weer verder. Eenmaal boven aangekomen, voel ik me alsof ik op de top van de wereld sta, wat natuurlijk niet echt zo is, maar toch. Het is een fantastisch gevoel en een mooi uitzicht op de koop toe. Er is ruimte om op rotsen in het zonnetje te gaan zitten en onze lunch te gebruiken. We zijn niet de enige. Maar beneden gaat een stuk gemakkelijker, maar daar hebben we dan ook 3 km voor. Hierna volgen er nog kleine klimmetjes, maar die zijn dan peanuts. Somin en ik hebben besloten om in Rubiães in de kleine herberg te overnachten. We zijn blij als we daar zijn, we hebben zelfs dekbedden om onder te kruipen.