1 juli tot 5 juli

1 juli Rubiães- Valença

Vandaag opgestaan met nog steeds wat moeie benen van gisteren. We beginnen met het vervolg van de afdaling van gisteren. Het pad is in het begin wat grillig maar dat wordt na 1 km kinderkopjes en daarna asfalt.De wegen gaan door zowel bos als open veld we klimmend naar boven, en na 5 km hebben we onze eerste koffie. Nog een klein beetje omhoog en daarna komt 4 km afdaling. Somin en ik nemen een korte pauze op een bruggetje over een smal riviertje, lekker in de schaduw. We komen nog een heel oude Romeinse brug tegen midden in het bos. Hierna hoeven we bijna niet te klimmen of te dalen, maar zijn we ook uit het bos. Dus geen schaduw meer. De zon schijnt voor mijn gevoel onbarmhartig op mijn lijf. En ik weet nu al dat ik Tui niet haal. Dat zeg ik ook tegen Somin, zij gaat wel maar Tui want ze wil morgen de trein in O Porino nemen om terug naar de kust te gaan. Voor mij,ik ben doodop als ik in de herberg in Valença ben. Volgens mij zie ik er ook zo uit, want de dame vraagt of het wel goed gaat, en geeft me een privé kamer op de begane grond, met eigen bad en toilet. Daar ben ik echt blij mee.Ik neem afscheid van Somin en val op mijn bed neer. Later als ik wil gaan eten, kom ik John, en van de Ieren tegen. Hij loopt altijd erg snel, maar is er nu erger aan toe dan ik. Een enorme overbelasting van zijn enkel en onderbeen. Ik denk niet dat hij morgen verder kan. Hij gaat nog mee uit eten, maar gebruikt voor het stukje lopen een van mijn stokken. Zelf merk ik dat mijn Li knie iets is opgezet, dus pijnstillers, been hoog en morgen maar een knie brace aan.

2 juli Valença-O Porino

Zoals ik me had voorgenomen, Vanmorgen mijn knie brace aan en pijnstillers genomen. Op naar Tui. Het is nog vroeg en lekker weer.Valença is een vestingstad en ik loop door de vestingwerken de stad uit. Na 1,5 km kom ik bij de brug over de rivier Minho. De rivier is tevens de grens met Spanje. Als ik midden op de brug ben maak ik een foto. In de verte ligt Tui en je kunt zien dat dit duidelijk ook een vestingstad is, meer een fort. Als ik de brug over ben,merk je gelijk dat je in Spanje bent. Geen kinderkopjes meer. Tui ligt op een heuvel en dat merk je als je door de stad loopt, veel straatjes met trappen, maar nergens koffie, alles nog dicht. Als ik Tui uitloop wordt ik verrast door 2 muzikanten, die op een soort doedelzak spelen. Ik blijf even staan luisteren en ga weer door. Het is een erg fijne wandeling door velden en bos. Voor ik het weet heb ik er 13 km opzitten en heb ik mijn eerste koffiestop voor vandaag. Ik neem wat tapas erbij, en kan er na een tijdje, weer tegenaan. De zon begint weer aardig te steken maar ik heb nog wat bosgebied voor me liggen. De laatste 5,5 km is echter industriegebied zonder een schijntje schaduw. Als ik O Porino in loop kom ik echter in een feestelijk stadje terecht, het is een historisch cultureel festival. Mensen verkleed in verschillende kleren,Romeinen, Galliërs en anderszins. Veel muziek en dans. Ik geniet intens, maar moet toch mijn herberg zoeken. Gelukkig zie ik Malinka die me de weg wijst. Na inchecken en een douche ga ik weer naar het centrum. Het is laat voor ik in bed lig.

3 juli O Porino- Arcade

Vanmorgen te vroeg wakker maar okay, uit bed, ontbijt en op pad. Het is niet ver om het stadje uit te komen en dan mogen we gelijk een bebost gebied in. We komen de mijlpaal van de magische grens 100 km tegen. En dat merk ik ook aan het toegenomen aantal pelgrims. Terwijl we het bid uitkomen horen we in de verte de donder een even later met als ik denk dat is een aardig plekje voor een pauze begint het te regenen. Gelukkig is er vlakbij een bushokje, er gaan veel makke schapen in een hok, dus staan we hutje bij mutje te wachten tot het droog wordt. Als het wat minder wordt, gaat iedereen weer verder. We mogen we een bos in, heerlijk, maar wel gaan we langzaam omhoog. In Ruha Mos begint de klim steeds steiler te worden. Gelukkig is er even een koffiestop bij een barretje dat ik bijna gemist hadd als niet een andere pelgrim mij erop attent gemaakt had. De tocht blijft omhoog gaan, soms iets te steil voor mijn gevoel, maar eenmaal over deze heuvel heen, loopt het lekker naar beneden en voor ik het weet ben ik in Redondela, wat mijn planning voor vandaag is. Het is echter pas 12.30 uur en na een lunchpauze denk ik ach ik kan best nog 4 km lopen naar Cervantes. Nog in Redondela gaat het weer omhoog, maar ik verwacht dat ik zo weer mag dalen. Helaas het blijft stijgen. Op een gegeven ogenblik zelfs erg steil. En ik maar uitkijken naar de aanwijzing waar ik de herberg kan vinden. Als ik ergens sta te twijfelen wijzen mensen bij een bar dat ik rechtdoor moet gaan. Die kant gaat inderdaad de route uit, dus oké ik daarheen. Dan is het echt even op mijn tenen lopen zo'n steil stuk is het. Daarna pak ik toch maar even de route op mijn telefoon erbij, want volgens mij moet ik nu echt in de buurt zijn van de herberg. Wat blijkt? Ik ben de afslag bijna een km terug voorbij gelopen. Het schijnt dat ik nu onderweg ben naar Arcade, dat is 4 km omhoog en daarna een stukje over de snelweg. Wel de enige opbeurende gedachte is dat ik dit morgen niet hoef te lopen. Als ik hier in de herberg aankom tref ik zowaar Somin en Karin weer aan. Alsof het zo moet zijn. Karin en ik gaan samen naar de wasserette en terwijl de wasmachine en de droger hun werk doen vinden wij een eettentje dat op voor ons normale tijden open is. We appen Somin en nemen daar ons diner. Terug bij de herberg nemen we met uitzicht op de rivier en de bergen nog een drankje en duiken dan in bed

4 juli Arcade - Pontevedra

Vannacht ontzettend slecht geslapen doordat een lamp die niet uit kon precies in mijn gezicht scheen. Ik heb op een gegeven moment mijn mond masker maar als of bedekking gebruikt. Daardoor ook laat wakker geworden. Somin kwam me wekken. Vlug aangekleed en op weg. 500 meter na de herberg is een barretje dat open is. Terwijl wij eten komt Dermod langs. Even een verheugd moment. Hij is blij dat ik al zo ver gekomen ben. Als we Arcade uitlopen gaan we over een heel oude lange smalle brug. Er kan maar van een kant een auto over een dan hebben wij nog een klein stukje om te lopen. Aan de andere kant van het water begint het gelijk flink steil te stijgen, ik loop soms weer op mijn tenen omhoog. Zelfs Somin heeft er moeite mee. Eenmaal buiten de bebouwde kom, lopen we nog steeds omhoog maar hebben ook tussen stukjes waar het even redelijk recht loopt. We worden onderweg verrast door weer een doedelzakspeler.Het geeft de burger moed. We blijven stijgen maar lopen door bossen en velden. De volgende muzikant is een gitarist. Die verteld dat het nog 4 km omhoog gaat maar daarna niet meer. Ik ben blij als ik merk dat ik niet meer hoef te klimmen. We slaan 'n smal bospad in dat de loop van een riviertje volgt. Het is echt een mooi gebied. Op het paadje slingeren we tussen de bomen en de boomwortels door, zoals ook het pad om het riviertje slingert. Maar uiteindelijk eindigt het 500 meter voor Pontevedra. Ik ben nu weer in de herberg waar ik samen met Malinka een Sofie een kamer deel.