10 tot 15 juni

10 juni 2022 Villa Franca De Xira-Azambuja

Vanmorgen eerst om 4.15 uur wakker,dat is iets te vroeg dus maar weer omgedraaid.Om 6 uur gaat de wekker,dus uit bed, naar de badkamer en kleren aan. De laatste spullen weer terug in mijn rugzak en op naar het ontbijt.Wel, dat ziet er goed uit, vers geperst sinaasappelsap,geroosterd brood, croissants, kaas,vleeswaren, aardbeien, yoghurt,koffie thee je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. Alexandro komt iets later, maar om 7.10 u zijn we op weg. Er waait een aardig windje en de temperatuur is nog prettig, dus schieten we lekker op. We lopen weer even langs de Taag door een park, we nemen wat foto's en gaan verder, soms een heel stuk over asfalt, maar gelukkig geen drukke weg. Soms schaduw maar meestal niet. Na 8 km komen we een barretje tegen, we nemen allebei koffie, alleen drinkt Alexandro espresso en ik koffie met melk wat bijna hetzelfde is als bij ons cappuccino. Na een bezoekje aan het toilet gaan we weer verder. Het is nu 9.15 uur en het begint aardig warm te worden. We lopen langs de Taag door een parkjeer staat een beeldhouwwerk, ik neem een foto van Alexandro en hij een van mij . Na het parkje wordt het weer eentonig langs het spoor. Ik loop iets sneller dan hij, want hij krijgt constant telefoontjes. Na 12,9 km komen we weer in de bewoonde wereld. Ik zie aan de overkant een beschaduwde picknickplaats met toilet. En mooie plek voor een pauze. Ik eet een drink iets, als ik Alexandro aan de verkeerde kant over de brug zie gaan. Ik roep en zwaai nog maar door het verkeer hoort en ziet hij niets. Als ik op de site kijk, zie ik dat hij toch verderop het diep in wordt gestuurd. Nu loop ik dus weer achter hem. Na het dorp weer 8km langs het Spoor. Geen wind en felle zon, ik heb het gevoel alsof ik als een reiziger in de woestijn loop te zwalken. Ik heb bijna al mijn water op, als ik na 6 km zie dat er op het station schaduw en een bankje is. Wel ik val daar letterlijk op neer. Ik neem een yoghurtje en een reep muesli en wacht tot ik ben bijgekomen. Net als ik denk het moet maar weer, komt er een stem uit de luidspreker dat de trein naar Azambuja over enkele minuten er aan komt. De keus is vlug gemaakt, ik vraag aan een jongeman waar ik een ticket kan kopen. Helaas geen ticket machine.Dan maar op goed geluk de trein in. 5 minuten later sta ik in Azambuja. Nu nog op zoek naar het hostel . Het is nog gesloten maar iets verder zie ik Alexandro zitten. Hij heeft zijn Ryan week af kunnen geven. Zal ik ook maar doen . Even later komen er nog 2 Italianen bij en 2 Amerikaanse. Om 14.30 uur kunnen we allemaal ons bed opmaken. Douchen en de was doen. Onze hospitalero verteld ons dat zowel in Valada als Santerem vanwege de expo in Santerem nergens meer en onderdak vrij is.Ik besluit gelijk de herberg in Valada te bellen, terwijl Alexandro naar Santarem belt. Helaas geen plaats in de herberg,terwijl ik ook via booking.com op zoek ga naar een bed, gaat plots mijn telefoon. Het is de herberg in Valada, iemand heeft zojuist geannuleerd dus als ik wil kan ik morgen terecht, en in Santerem is voor zondagavond ook nog een bed.Alexandro heeft een plaats bij de brandweer gevonden, mogelijk wel op een slaapmat op de grond.We zijn dus allebei erg tevreden. Het is vandaag 35 graden. Ieder neemt even een rust. Vanavond gaan ik,Alexander, Carlos enFrancescouiteten. Voor we weer bij het hostel zijn is het alweer 22 uur.

11 juni Azambuja-Valada

Vannacht slecht geslapen en om 4 uur ging de eerste wekker, toen ik 5 een daarna om 6 uur.Toen ben ik er ook maar uit gegaan.Klein ontbijt van vruchtencakejes een yoghurt. Het wordt weer een hete dag, maar ik hoef maar 14 km. Mijn eerste stop is na 10 km. Terwijl ik daar een koffie neem, komen Alexandra en Hendry de 2 Amerikaanse.Zij weten nog niet wat ze kunnen slapen. En zijn het nog uit aan het puzzelen wat ze zullen doen. We lopen samen op naar Valada.Mijn herberg is nog gesloten vanwege de schoonmaak, maar gelukkig kan ik mijn rugzak wel kwijt. Valada ligt aan de Taag een heeft een parkje met een strandje dat druk bezocht wordt.Veel gezinnen. Ik neem er een tosti, ja die hebben ze hier, met een sprite. Alexandra en Hendry houden me nog gezelschap. Ze besluiten om nog 5 km naar het station te lopen en dan de trein naar Santarem te nemen en van daar als ze echt niets kunnen vinden de bus naar een andere plaats. Als ze weer verder gaan wens ik ze sterkte en succes.Het is nu 37 graden. Ik geniet nog van de schaduw en het uitzicht. Om 14 uurgaat de herberg open. Ik slaap op een kamer met een stapelbed,mijn kamergenoot is er nog niet,dus lekker het onderste bed. Wel zijn er 2 Kroaten die in een zaaltje met 4 bedden liggen. Ik begin weer aan mijn dagelijkse indeling van douche en kleren wassen. Die hangen dus zo weer lekker in het zonnetje. Daarna duik ik even op mijn bed, waarna ik 2 uur later wakker wordt. De andere pelgrims zijn naar de rivier, dus ga ik ook maar die kant uit. Ergens anders is het toch niet uit te houden. Om 20.00 uur heeft Enrico(onze gastheer) het eten klaar. Spaghetti op zijn Italiaans. Heerlijk. Hij verteld dat hij zelf ook een pelgrim is en ontdekte dat er hier bijna geen overnachtingsmogelijkheden waren. En is toen hier dit hostel net voor corona begonnen.Hij heeft een jaar moeten sluiten wat het wel moeilijk heeft gemaakt, maar nu loopt het echt storm, de herberg is bijna altijd vol.

12 juni Valada-Santerem

Vandaag neem ik een rustdag,maar ga wel met de trein naar Santerem.Enrico kijkt voor mij de vertrektijden na en brengt me naar het station. Daar aangekomen blijkt dat er geen trein rijdt. Daarop brengt hij me helemaal naar Santerem naar mijn hostel. Helaas kan ik mijn rugzak hier niet achterlaten, maar gelukkig welin het café ernaast. Ik bedank Enrico hartelijk en wil hem betalen voor het vervoer, hij hoeft niets zegt hij maar ik stop toch 5 euro in zijn hand. Waarna ik mijn handen op mijn rug doe, zo van probeer het maar terug te geven. Hierna nemen we hartelijk afscheid. Ik ga op de toeristische tour door Santerem, te beginnen in Jardin du Port del Sol. Vanaf hier heb je goed uitzicht over de landerijen en het voorstadje van Santerem. Santerem is de eerste stad in Portugal die op de moren veroverd werd. Van hieruit werd als eerste het zuiden veroverd en daarna het noorden. Dus eigenlijk is Portugal hier ontstaan. Na een bezoek aan dit park volg ik de culturele route, die langs de verschillende kerken en historische gebouwen loopt. Helaas zijn verschillende kerken en musea gesloten omdat het zondag is. Dus zit ik nu op een bankje in de schaduw mijn verhaaltje te vertellen. Vanavond vroeg naar bed,morgen 25 km met 39 graden.

13 juni Santerem-Pombalinho

Akelig vroeg wakker en uit bed. Zoals beloofd staat mijn ontbijt klaar in de koelkast. Nog voor 5 uur ben ik op pad. Ik heb mijn telefoon aanstaan om de route te vinden en te volgen. Als ik onder de Portal de Santiago door ben. Heb ik echt een heel goede zaklamp nodig. Die van mijn telefoon voldoet gelukkig. Het is een heel slecht pad vrij scherp kronkelend naar beneden en erg donker. Ik ben blij als ik heelhuids beneden ben. Rond 6 uur begint het licht te worden, maar de zon komt pas om 6.20 uurtevoorschijn.De eerste 5 km loop ik tussen tomatenplanten in. Hier groeien ze laag, van Enrico heb ik begrepen dat de tomaten van hier geteeld worden voor de tomatensaus . Daarna wordt het druiven en maïs. Gisteren zei iemand tegen mij dat onze generatie de gelukkige generatie is. Ik overdenk dat vandaag,en besef dat hij gelijk heeft. We zijn geboren na de tweede wereldoorlog, toen alles weer opgebouwd werd.We kregen de economische groei mee. Ook ontwikkelde zich tal van technologieën, zowel in de industrie, als in de media. Wat tot gevolg had de jongerencultuur, de provo,'s, de hippie's, de communes die de voorloper waren van het niet getrouwd partnerschap. Er was in West Europa in de meeste landen de vrijheid om keuzes te maken. Dus ja, ik behoor tot de "lucky generation".

Na 15 km heb ik eindelijk een rustpunt met koffie. Nu nog eens 10 erbij. Na 45 minuten neem ik mijn ransel weer op en ga verder. De zon staat al hoog aan de hemel en het is al 30 graden. En dat merk ik als ik na 2 ķm nergen meer schaduw heb. Mijn rugzak wordt steeds zwaarder en mijn voeten steeds vermoeider. 2 km voor mijn bestemming breek ik. Gelukkig juist daar waar een schamel boompje staat, maar het geeft iets schaduw. Ik leg mijn plasticje op de grond, rugzak af en val bijna neer. Ik drink geen water, nee ik zuip water. Eet iets, al moet ik ieder hapje met water verdunnen in mijn mond om het te kunnen doorslikken,ik zit hier een uur om wat bij te komen.Nog steeds in de middle off nowhere.

Mijn telefoon geeft aan dat hij oververhit is en alle apps gesloten zijn. Hij voelt ook heet aan. Na dat uur ga ik weer verder, mijn tempo is absoluut een laagtepunt. 700 meter voor mijn hostel neem ik nog een pauze op een bankje, heb ik echt nodig. Ik ben ontzettend blij als ik er ben. Ze hebben een zwembad en daar ga ik in liggen om mijn lichaam weer een beetje op normale temperatuur te krijgen. Het is nu 39,5 graden en ik heb het gevoel dat het bij mij niet veel scheelt. Verder rust ik, zoek mijn bed op, neem mijn diner vroeg en duik daarna mijn bed weer in.

14 juni Pombalinho-Gobega

Vandaag niet zover weg. Toch vanwege de hitte om 7 uur uit bed en na het ontbijt dat voor me wordt klaar gemaakt heb ik om 8 uur op weg. De temperatuur is nog goed te doen, ik loop eerst een eindje door het stadje en daarna weer door de velden. Als ik na ongeveer 5 km en elektriciteitshuisje tegen kom met daarvoor een trapje in de schaduw maak ik daar dankbaar gebruik van voor een pauze. Terwijl ik daar zit wordt ik flink lastig gevallen door een vervelende vlieg. Terwijl ik probeer om hem weg te jagen, bedenk ik me opeens, die vlieg is gewoon ontzettend blij dat ie iemand gevonden heeft die zoveel zweet op haar lijf heeft, lekker zout vocht. Daar geniet ie gewoon van. Als ik weer verder ga,zijn er meer vliegen die er volgens mijhetzelfde overdenken. De laatste km's loop ik langs de auto weg. Ik loop aan de rechterkant want daar heb ik af en toe wat schaduw van de bomen wanneer een automobilist stopt en zegt dat ik aan de linkerkant moet lopen ivm het feit dat ik het verkeer dan kan zien aankomen. Ik weet dat natuurlijk ook wel,maar daar heb ik geen schaduw, en geloof me daarvoor loop je dan echt wel aan de verkeerde kant van de weg. Aan het begin van Gobega is er een koffietentje waar ik mijzelf op een large koffie con leche tracteer. Nu nog op zoek naar mijn onderkomen. Na een kwartiertje gevonden. Blij weer een douchete kunnen nemen.